Εδώ η αγάπη πεθαίνει

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα καλοί μου φίλοι, πάντα σας ευχαριστώ, απόψε γράφω σκόρπιες σκέψεις για αυτά που με πονούν, μ` ανησυχούν, με την ευχή....να μην ζήσουν τα παιδιά μας ποτέ πόλεμο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα περιστέρια δεν πετούν, μια θλίψη έχει η θωριά τους.
Ο ουρανός σκοτείνιασε, μια συννεφιά τον πνίγει.
Της γης στερέψαν τα νερά και τα παιδιά πεθαίνουν.
Μήτε ψωμί, μήτε κρασί, η πείνα εδώ θερίζει.
Κανόνια, ξερνούν φωτιά, μ` αργύρια στολισμένα.
Κι ειν των μανάδων οι ποδιές, μια ορφανή κηδεία.
Δω δεν περσεύει το φιλί και στάχυ δεν καρπίζει.
Είναι οι φωνές των νηστικών, που ακούγονται στη πλάση.
Κει που οι μύγες στήνουν χορό, στ` αγγελικά τα μάτια.
Τα κρίνα εμαράθηκαν, οι Επιτάφιοι κλαίνε
Και δε θωρούμε Ανάσταση, μον αθώων αίμα.
Οι άνθρωποι γιναν πουλιά, πουλιά τρελά, της λύπης.
Προσμένουμε μια Πασχαλιά, μες του θεού το σπίτι.
Μα εδώ γιορτάζουν άμφια, ρουμπίνια, στολισμένα.
Ξέχασαν λόγο του Χριστού, στους δυο χιτώνες ένα.
Και τα κεριά είναι σβηστά, συμπόνοια στερημένα.
Μες στης σκουριάς τα μάρμαρα, σκεπάστει η πατρίδα
Φτωχήνανε τ` αλώνια μας και θέρισσο δεν είδα.
Αγκάθια, τείχη, όλεθρος, βαρβάρων τα πλουμίδια.
Πάνω στ` άψυχα κορμιά, λάφυρα που είν του χάρου.
Δικαιοσύνη, δεν ανθεί, εδώ ζυγίζει ο πόνος.
Μείναμε όλοι ανίσχυροι και το ψωμί που τρώμε, έχει μια
πίκρα περισσή, τ` ολόκληρο καρβέλι
Όταν λιμοκτονούν στη γη κι ήλιος δεν ανατέλλει.
Στάζει το δάκρυ μας πικρό και λυτρωμό δεν έχει
Μια ματαιότης στα αψηλά, τα μάταια στηρίζει.
Ο πλούτος είν ο εξουσιαστής, που οικουμένη, ορίζει.
Ειρήνη...άρρωστη βαριά κι οι Αγαρηνοί προσμένουν.
Πατρίδα...κοίτα εμπρός και πίσω σου, αριστερά και ίσια..........
Να μην αφήσεις να υψωθούν, στ` αλώνια κυπαρίσσια
Ταπεινοί της γης....και καταφρονεμένοι.....
Που είν οι θεοί? τι καρτερούν?
Εδώ η αγάπη...πεθαίνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2017