pennastregata - Τρεις εικόνες Δημιουργός: Skylight, Σταμάτης Βαρσάμος θα λείψω για λίγο καιρό... γυρίζω και συνεχίζω... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Το παρακάτω ποίημα πήρε σαν αφορμή, σε ένα παλιότερο ποίημα της Αγάπης που το θεωρώ υπέροχο και πανέξυπνο!
Η αφορμή: http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=250016
Σου πρόσφερα τα μάτια μου, πριν από δυο χειμώνες
γιατί ήθελες τα χρώματα, να δεις με μάτια ξένα
κι όπως μου έταξες εσύ, μου τα 'χεις επιστρέψει
μ' όσες εικόνες, υφάρπαξαν, από σένα.
Αυτές κρατώ για να σε βρω, στα ποιήματα πυξίδα
μ' αυτά τα μάτια διάβασα, την κάθε σου σελίδα
αυτά τα μάτια δάκρυσαν, στους στίχους σου Αγάπη
μ' αυτά τα μάτια έβλεπα, για να σου γράψω κάτι.
Οι λέξεις σκόρπιες στο μυαλό, σα πέταλα ανεμώνας
και κάθε ποίημα σου φυσά, λες κι είναι ο χειμώνας
πετάν οι λέξεις μακριά, αρχίζουν το ταξίδι
και φτάνουν ως τον ουρανό, να γίνουνε στολίδι.
Δεν βρίσκω λόγια να σου πω, στερέψανε οι λέξεις
μου εγκλωβίζουν το μυαλό και μου χαλάν τις σκέψεις
για αυτό και θέλω να στα πω, μέσα από τρεις εικόνες
σα πίνακας ζωγραφικής, που σπάει τους κανόνες.
Εικόνα απ τα μάτια μου, στα βράχια, άγρια Κρήτη
ο άνεμος της έμπνευσης, σε σπρώχνει δυνατά
τα κύματα είναι βουνά, μα η θάλασσα σ' ανήκει
στο βλέμμα σου μία σιγουριά, πηγάζει απ την καρδιά.
Τα σύννεφα του ουρανού, προάγγελοι, στη μπόρα
κι εσύ στέκεις ατάραχη, στα κύματα μπροστά
δεν σε ενδιαφέρει αν βραχείς, ούτε σε νοιάζει η ώρα
τα ματιά στον ορίζοντα, στραμμένα στο μετά.
Στη δεύτερη εικόνα μου, πάλι στον ίδιο βράχο
η καταιγίδα πέρασε, ξημέρωσε ξανά,
ένα λακκάκι με νερό, σε αντικατοπτρίζει
και δείχνει από πάνω σου τον γλάρο που πετά
Ο ουρανός ειν' γαλανός, πίσω σου βγαίνει ο ήλιος
φωτίζει το αγιόχωμα, στης Κρήτης τα βουνά
το βλέμμα σου δεν άλλαξε, ακόμα αγναντεύει
το μακρινό ορίζοντα, γεμάτο σιγουριά.
Η τελευταία εικόνα μου, που 'χω για σένα φτιάξει
γέμισε πια με χρώματά, πολύ εξωτικά
με τόνους από κόκκινο, πολύ μου 'χει ταιριάξει
ένα ηλιοβασίλεμα, που δύει στα νερά
Ο βράχος στέκει μόνος του, πιο πίσω ένα λουλούδι
μες στα βουνά ολόγιομο, φεγγάρι στέκει αχνά
η θάλασσα νηφάλια, μα κάποιος την ταράζει
-το πλοίο σου- που μίσθωσες, πορεία στα ανοιχτά.
Εκεί εσύ, με φόρεμα, απ' απαλό μετάξι,
και δίπλα σου οι άνθρωποι, που ζήσατε μαζί,
με μια σημαία πειρατή, τ' όνειρο κάνεις πράξη
πορεία στον ορίζοντά, μια ελεύθερη ζωή.
Αυτά είδαν τα μάτια μου, μέσα στα ποιήματα σου
εικόνες, συναισθήματα, τα έβαλα μαζί
penna-stregata, φίλη μου, τα αφήνω όλα δικά σου
δείγμα προς την εκτίμηση για ένα ποιητή
Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-06-2017 | |