Δεν επιμένω στην Αθανασία

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περπατούσα όλο το βράδυ
σε φωσφορίζοντα νερά
είχαν αλλάξει οι μορφές του ονείρου
νάναι αλλιώτικες
και τράβηξα παραπέρα
μα στο πιο ακραίο όνειρο
η οργή ξεσπάει τελευταία
με είδε μόλις η αγωνία
και είπα να βουλιάξω
στο δεύερο μου μισοσκόταδο
είναι ανώφελο να συνεχίσω
με μία μοναχα όψη
στο απόλυτο γαλάζιο.
Περίμενα στην ερημιά
είναι εύκολη η υπερβολή
το μαινόμενο σκοτάδι
είχα σκοτώσει την ελπίδα
τα μεσάνυχτα
κι ονειρευόμουν καταιγίδες
γυρεύοντας το απρόοπτο
που δίνει η προσδοκία,
ξημέρωσε
στο σπίτι με τα καφασωτά
ξυπνούσε τελευταία
η πιο αθόρυβη στιγμή
το παραλήρημα την ξέχασε
τυλιγμένη στα σεντόνια,
πλημμύρισε η πολιτεία
μα δε λέει να σωπάσει
το ταξίδι στη λιακάδα
περιμένει
βγαίνει η τρυφερή ψυχή
απο τα έγκατα ανεβαίνει
η λαθραία ελευθερία
διωγμένη απο το σφύριγμα του απείρου
κουράστηκε να μετράει χρονολογίες,
γύρω μου καίει ο ήλιος
ψήνομαι ,σοβαρό το καλοκαίρι,
τα λόγια δεν αρκούν
ούτε η στάλα της δροσιάς
κάθομαι σ'ένα κατώφλι
να ξεκινήσω πάλι για που;
άγνωστη μοίρα
θέλω κάτι να πιστέψω
κι εσύ για που;
για που κινάς φτωχή καρδιά μου;
Αύριο
θα σε ονομάσω ποίηση
και θ'ακονίσω στην κόψη σου το φώς
με ρωμαλέους στίχους
ανάβει μια φωτιά
κι ανοίγει μια σκισμή
στη μέση του μετώπου
πάλι σε νιώθω που κατεβαίνεις
στο πεζούλι της γειτονιάς
πυρπολώντας τη φαντασία
γιατί να ξεγελάω τον εαυτό μου
στον πανικό της μνήμης
όλα μου φαίνονται εύκολα
στους καθρέφτες στις βιτρίνες
ξαναγυρίζω στην ανθρώπινη ρουτίνα
αρχίζω λέγοντας τ'όνομά μου
είναι μες στο βήμα μου
το κυκλικό κελλί
ο αέναος τοίχος του στενεύει
αδιάκοπα
δεν επιμένω στην αθανασία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-06-2017