σπήλαιο

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα στο σπήλαιο το νερό γλυφό.
μισό ,λένε, έρχεται από τη θάλασσα
από μια δίοδο μυστική
κι αόρατη στον επισκέπτη,
το άλλο μισό από της γης
τα σπλάχνα τα διάτρητα
σταλάζει αδιάκοπα
τρυπώντας ,λες, τους στιβαρούς όγκους
των κούφιων βράχων.

Κι όπως κυλά η βάρκα αργά
περνώντας διαδοχικά από τη ρόδινη
στην κόκκινη την κάμαρα
κι έπειτα μπαίνοντας σ' αυτήν
που λες και τούλια άσπρα έχουν σκεπάσει
τις παρειές της
-σαν νύφη που δεν θέλησε να ειδωθούν
τα γερασμένα μάγουλά της-
σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μου
λευκές και κόκκινες και ρόδινες

Κι όπως με βρέχει η αργή
βροχή των σταλακτίτων
υποκλίνομαι μπροστά
στον πόθο των σταλαγμιτών
σταλιά -σταλιά να χτίζουν το νερό
να φτάσουνε ψηλά
να αγγίξουνε την οροφή
να γίνουν κίονες λευκοί να τη στηρίξουν

Και λέω παρηγορώντας με
πως κάπως έτσι πρέπει να 'ναι κι η ψυχή
στα τρίσβαθά της:
ένα λιμναίο σπήλαιο
σχεδόν απρόσιτο, σχεδόν ανεξερεύνητο
με μια σειρά αιθουσών με δάπεδο ρευστό
που υφαίνει αιώνια το νερό
φτιάχνοντας τούλια άσπρα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-06-2006