Η πόλη

Δημιουργός: anthrakoryxos

Κι όμως ποτέ παράπονο δεν βγάζει η καρδιά μου/ Γιατί είν' ο πόνος μου γλυκός πού'χω για σένα φως μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][color=black][font=georgia]
Ότι αγάπησα ζωή σαν σύννεφο ανεβαίνει
Απο τη γη στον ουρανό σαν το φεγγάρι βγαίνει
Και λίγο πριν να σκορπιστεί απ’ του βοριά το βόλι
Κλέβει των άστρων λίγο φως και το πετά στην πόλη

Πόλη της σκοτεινιάς ανθέ της ερημιάς κλωνάρι
Στο τσιμεντένιο δάκρυ σου πως περπατούν οι γλάροι
Θάλασσα δίχως το νερό άνθρωποι σαν ξυράφι
Ποιός τον χρησμό σου να μου πει ποιος ν’ αγαπά θα μάθει

Να μάθει και της μοναξιάς το μοναχό σοκάκι
Που ήλιος το εξέχασε και χόρτασε φαρμάκι
Του χαμογέλιου τις γωνιές κοίτα σαν ξημερώνει
Απ’ τα κλειστά παράθυρα η νύχτα μεγαλώνει

Και μεγαλώνει το παιδί χωρίς το φως να βλέπει
Ούτε μαθαίνει ν’ αγαπά ούτε στο φως να στέκει
Και λίγο πριν να διαλυθεί απ’ του ποτέ το βόλι
Κλέβει των άστρων λίγο φως και το πετά στην πόλη

[/B][/align]
[/color][/font][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2017