Σ' ένα παιδί του δρόμου

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Σας ευχαριστώ θερμά όλους, αυτό το καιρό νιώθω μια μεγάλη νοσταλγία για το χωριό μου, ίσως από εκει πηγάζουν και τα ποιήματα που λίγο ως πολύ έχουν σχέση με τα παιδικά μου χρόνια, θα μου περάσει...κι αυτό, καλό Σ.Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν ήμουνα μικρό παιδί
δεν είχαμε εμείς κήπο
στον άνεμο ένα κλαδί
σκεφτόμουν..που ανήκω

Ο θείος είχε όμορφο τρανό
γεμάτο κατηφέδες
που μάζευε και τ` ορφανό
αγάπης, μενεξέδες

Μεγάλωνα ..μες στους καημούς
ήθελα κι εγώ, κήπο δικό μου
κι όλο μιλούσα, στους θεούς
για το παραπονό μου

Θαρρώ δεν μ` άκουσαν ποτέ
κι άρχισα να σκαλίζω
είπα φτωχέ μου εαυτέ
κάτι..κι εγώ να ορίζω

Περνούσαν χρόνια..σαν βροχή
στα χέρια μου είχα χώμα
σκάβοντας απ` τη χαραυγή
μέχρι να` ρθει το γιόμα

Με λίγο, μια σταλιά νερό
εξέπλενα, τα χώματα
κι ο κήπος, έγινε θεριό
με ουράνιου τόξου χρώματα

Μια στέρνα, είχα με νερό
δεν έλεγε να στερέψει
μήτε τη ξέρα είδε εχθρό
γι` αυτή είχε πάντα βρέξει

Θέριεψε, κήπος Θεικός
γλέντι για κατιφέδες
ήταν ο κάματος τρανός
δικοί μου οι μπαξέδες

Πέρασαν χρόνια και καιροί
οι σπόροι είχαν φυτρώσει
απλόχεροι οι θησαυροί
που είχε η ζωή να δώσει

Έκοψα, έκοψα πολλά
τ` άνθη όλου του κόσμου
τα χάριζα, μιαν αγκαλιά
σ` ένα παιδί του δρόμου

Με ρώτησε...μια Κυριακή
αυτά είν..όλα..δικά μου?
του απάντησα, με τη ψυχή
δικά σου...τα ονειρά μου

Εις μνήμην του θείου Ηλία και της θείας Καλής, που με τάιζαν όπως τα παιδιά τους,
μ` αγάπη περίσσια, είθε να ζουν στους ομορφότερους κήπους του Παραδείσου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2017