Αναμνήσεις της Πτώσης Δημιουργός: Τσολάκης Ιωάννης, Αθάνατο Στάχυ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ζούμε μόνοι, πορευόμαστε μόνοι
τα υπόλοιπα απλοί συμβιβασμοί
σήμερα σπάσανε οι γόρδιοι δεσμοί
και στη γωνία πεθαίνουν οι θεσμοί
γίνονται αλυσίδες στο κορμί μου
και το αίμα μου παγώνει
σ αυτή τη ζωή
πορευόμαστε μόνοι
και κάθε μέρα
γυρνάω μες τη πόλη αποζητώντας επαφή
λίγη επικοινωνία κι όλα τα συναφή
είναι παράξενη της πτώσης η γιορτή
γεμίζω το ποτήρι μου με αίμα η με κρασί
και πίνω στην υγειά της ήττας
που γνώρισα απο μικρό παιδί
εγώ υιός της νύχτας
μιας νύχτας που αλυχτάει
για το σκοτάδι που κρύβεται στα σπλάχνα μου
πάντα εκτός ορίων όλα τα πλάνα μου
και τα μάτια μου που κάποτε χάριζαν αγάπη
αντίκρισαν
τους καιόμενους μες της κολάσεως τα βάθη
κατάλαβαν πως έχουν μόνο εμένα
κι αν κοιτάξεις μέσα τους θα δεις
μια άβυσσο
πιο σκοτεινή κ απ της θαλάσσης τον πυθμένα.
τώρα μοιράζω βλέμματα και χάδια παγωμένα
όσα αγάπησα τα βρίσκω πεθαμένα
παράνοιες του μυαλού που τις πότιζα εσκεμμένα
για να προχωρήσω στην ζωή χωρίς απωθημένα
μα γελάστηκα
είδα τον θάνατο να μας χτυπάει τις πόρτες
είδα φίλους να αλλάζουνε ρότες
όταν γίνεται η στραβή
όλοι κάνουν τις κότες
Είδα ανθρωπάκια να πέφτουν κάτω
και να ψάχνουν ένα χέρι να τους φέρει
όσα δεν μπόρεσε ο εαυτός τους να προσφέρει
Άνθρωποι πατέρα
όσο τους κοίταζα
καθόλου δεν ησύχαζα
και καταλάβαινα πως
άπειρες του καθένα οι συνεισφορές
στο σύστημα που όλοι κράζουν
κάθε μέρα αμέτρητες φορές
γρανάζια που γυρνάνε δίχως διακοπές
αρνούμαι να γίνω μέρος του συνόλου
όσες κι αν προκαλέσω επιπλοκές
οι πόρτες της ψυχής μου για τον καθένα ανοιχτές
μα αν τις διαβεί κανείς θα βρει μονάχα ερημιές
τα λουλούδια πεθάναν μετά από τόσες παγωνιές
κι οι εποχές της νιότης μου μοιάζουν αλλοτινές
ετών 22
και πλέον
μόνο οι πένθιμες μέρες θεωρούνται γιορτινές
με τη μιζέρια μου βγαίνω παρέα
για σεργιάνι μες τις γειτονιές
εκείνες τις ώρες τις σκοτεινές
που αρχίζουν κι ακούγονται φωνές
σε συναντάω,
άνθρωπε ξένε, και μη ρωτάς
είναι περίεργη φάση το τσιγάρο που κρατάω
μια τζούρα σιωπή και λίγο σκότος
ενός τερματισμού λευκή γραμμή
καλώς ήρθες στον κόσμο μου
Εδώ δεν υπάρχει καμιά φυλακή
είσαι ελεύθερος να ξες
είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί
εδώ τα συναισθήματα καθρεφτίζονται στα μάτια
κι αν το παίξεις πούστικα, έγινες κομμάτια
εδώ οι εμμονές μου ζωντανεύουν τα βράδια
γίνονται δαίμονες διψασμένοι για χάδια
κι αυτοί οι δαίμονες
δεν αστειευόταν ποτέ, δεν κάνουν πλάκα
όταν βγαίνουν για κυνήγι
ο θεός σου μοιάζει με ποντίκι
παγιδευμένο στην φάκα
Άνοιξε μου τα χαρτιά σου
είσαι μικρός για πόλεμο
και τα πιστόλια άδεια απ τα πυρά σου
είμαι ενα κάτι , που ρουφάει την χαρά σου
την ώρα της ηδονής
βλέπω πήγε περίπατο η μιλιά σου
σε πετάξανε στον κόσμο μου
και έχεις χάσει τα μυαλά σου.
Σκληρός κι άδικος κόσμος
ατόφιο σκοτάδι
μη ψάχνεις για δικαιοσύνη
και μην αναπολείς της μάνας χάδι
μόνιμος οδηγός μου η παραφροσύνη
που την ψυχή μου αγκαλιάζει
και τη δένει με σχοινί
για να μπορεί το μυαλό να αναγαλλιάζει
Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2017 |