Δάσος

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στων ονείρων το χώμα φυτρώνει ένα δάσος
από εικόνες και λέξεις, ποτισμένες με πάθος
κι ο, τι άκουσα και είδα, ο,τι έχω πιστέψει
μες στο δάσος τα βρήκα και ας μου τα 'χανε κλέψει.

Ο ψηλές προσδοκίες και οι θεόρατοι φόβοι,
τη σκιά τους μου ρίχνουν... σαν λεπίδα με κόβει,
ο κισσός της ελπίδας, της σοφίας το πλατάνι,
την ψυχή μου αγκαλιάζουν κι όσα ο νους μου δεν βάνει.

Καθισμένη στο βράχο, πλάι στη λίμνη της λήθης,
κυνηγώ τις σκιές μου, λησμονιά πώς με πείθεις,
κι αν σκοντάψω και πέσω λίγο αίμα θα μείνει,
στου ονείρου το χώμα, να ψηλώσει η μνήμη.

Στα σφιχτά βλέφαρά μου τρέχουν πλάσματα χίλια,
κυνηγούν, τραγουδούνε, γράφουν χρόνια και μίλια,
και κυκλάμινα ερώτων μού ξορκίζουν τον πόνο ,
που σαν νούφαρο πλέει στον χαμένο μου χρόνο.

Στων ονείρων το χώμα θα με βρείτε μια μέρα,
ν' ατενίζω με τόλμη του πρωινού τη φοβέρα,
κι όταν θα' ναι το δάσος του ονείρου η αυλή μου,
θα' μαι ελεύθερη, ατόφια, και η αλήθεια... δική μου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2017