διάλογος

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποια είσαι τάχα; Που να σ’ έχω συναντήσει
Κι είναι η φωνή σου τόσο ευχάριστα οικεία
Μήπως μια αγάπη μου παλιά, απ’ την εφηβεία
Που είχε ο νους μου μες στ’ αυλάκια του απωθήσει;

Τα χέρια σου σφιχταγκαλιάζουν το λαιμό μου
Νιώθω στο μάγουλο τη ζέση απ’ το φιλί σου
Μου λες, «δεν είμαι ξένη, μα η συνείδηση σου
Κάνε το χρέος σου, να κάνω το δικό μου»

Οι λέξεις σου μες στην καρδιά μου άγρια βέλη
Μου λένε πως δε σώνεται ποτέ η ελπίδα
Πως όποια γη μπορεί και γίνεται πατρίδα
Αρκεί η ψυχή κι όχι το σώμα να το θέλει

Τι μου μιλάς αφού για χρόνια είχες σιωπήσει;
Τι θες; Ποιος σ’ έστειλε ο θεός ή ο σατανάς μου;
ήμουν καλά εδώ μεσ’ στα άσπρα σάβανά μου
Τι σ’ έπιασε να θες ξανά να μ’ αναστήσεις;

«Όλη η ζωή μας κρεμασμένη σε μια τρίχα
Που γίνεται τριχιά για όσους δεν την αντέχουν
Βιάσου! Τα χρόνια είναι ποτάμια π’ όλο τρέχουν...»
Είπες και χάθηκες ξανά μέσα στη νύχτα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2017