Με φωναξε ενα τιποτα στην χωρα του ποτε

Δημιουργός: Chimaira, Zina

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με φωναξε ενα τιποτα
στην χωρα του ποτε
εκεινη που ολοι αποφευγουν
γιατι ειναι βαρυς ο ζυγος
Με φωναξε και το καλεσμα
ηταν σαν χρυσο ματι
που ολα τα κοιταζει
και τα προσκαλλει.
Αετωμα γκρεμισμενου μνημειου!
Μαργαριταρια ολομαυρα
δικα του στολιδια
αετοι μαρμαρινοι
τα μελη του.
Το τοπιο λαγνο
σκοτεινο και απιαστο
και οι πηγες σταζαν λευκο αιμα δρακοντα.
Ο ηχος των νερων
τραγουδι και σκωξιμο απο σειρηνες
που στα χερια τουσ κραδαινουν
την καρδια του Διος.
Τα δεντρα του τοπου
σακατεμενοι ανεμοι και βραχοι
νυχια μαυρης λεαινας
που τα χρονια την εχουν βυθισει στο παρον.
Τα δεντρα
τον ανεμο πληγωνουν.
Τα αγαλματα ματωμενα απο
την σκουρια της ληθης
σκαλισμενα απο
το μυστρι του πονου
και της νωχελικοτητας των παιδικων χρονων.
Τα ματια τους ομως
γεματα αναμνησεις
μου χαρασσουν το δερμα
σαν πενα το μεταξι.
Και το μελανι τους
Γαλαζοαιματοι αρχοντοι
που κατεβαινουν τα σκαλια
που οδηγουν στην νιοτη.
Με κατευθυνει στο ιερο της πληροτητας
και οι προσευχες μου
αλογα με χαιτη αγκαθινη
τρεχουν σαν τις φημες
σαν το κακο
να φτασουν ισως σε εναν αβεβαιο προορισμο.
Τα δακρυα κυλουν απο τα χειλη
σκαζουν στο πατωμα
απορωφωνται λαιμαργα
και στο μερος τους
φυτρωνουν γιασεμια.
Το φως σκοτεινο
με σκιαγραφει
αλλαζει μορφη, υποσταση
με αναδημιουργει
με τυφλωνει στο σκοταδι.
Επιτελους!
Ανοιξαν τα ματια μου!
Το φως με αποφευγει
ομως το μαυρο με αγαπα.
Κρυψε με!
Κανε με την νεα σου Περσεφονη!
Στη φωλια της γης
θα κουρνιασω
και το ουρανιο τοξο
για μενα θα γινει βροχη,
πανωθε μου θα σταξει
κηλιδες απο χρωμα και καημους.
Αυτους που γνωριζω
αυτους που αγνοω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-07-2006