Φεύγουν οι άνθρωποι

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Καλημέρα αγαπητοί μου στιχουργοί!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεύγουν οι άνθρωποι

Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν καλοκοίταγμα.
Οι μοίρες τους, των πλανητών οι ιστορίες.
Δεν υπάρχουν πλανήτες που να μοιάζουν,
και ο καθένας έχει ιδιαίτερες πορείες.

Εάν όμως κάποιος απαρατήρητος ζούσε
και αυτήν την αφάνεια αγαπούσε,
ήταν ενδιαφέρον άτομο μεταξύ των θνητών
με την ίδια τη μη ενδιαφερότητα του ον.

Ο καθένας με δική του οικουμένη μυστική.
Και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την στιγμή θεϊκή,
και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την ώρα τρομερή,
αλλά όλα αυτά ο ζόφος αφαιρεί.

Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει,
η μοναδική του φωνή βουβαίνει,
φεύγει το πρώτο φιλί, και ο πρώτος θρήνος…
Όλα αυτά μαζί του παίρνει εκείνος.

Ναι, απομένουν γέφυρες και βιβλία,
ζωγράφων πίνακες και πλοία,
ναι, μένουν έργα και σκέψεις,
αλλά λίγο-πολύ θα ορφανέψεις!

Τέτοιοι είναι των σκληρών παιγνιδιών οι νόμοι.
Όχι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά κόσμοι.
τους ανθρώπους θυμόμαστε γήινους και αμαρτωλούς,
και τι στην ουσία εμείς γνωρίζαμε για αυτούς;

Τι ξέρουμε για τον αδελφό, για την αδελφή στοργική,
και τι γνωρίζουμε για την αγάπη μας, την μοναδική;
Ακόμη και αν την μητέρα μας θα αναφέρουμε,
γνωρίζοντας για αυτήν τα πάντα, τίποτα δεν ξέρουμε.

Φεύγουν οι άνθρωποι… Δεν πρόκειται να επιστραφούν.
Οι μυστικοί τους κόσμοι δε θα αναγεννηθούν.
Και κάθε φορά θέλω ξανά και ξανά,
από αυτήν την μη επιστροφή να ουρλιάζω σιγανά.

Ευγένι Γεφτουσένκο
1961 (2017)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-09-2017