τα αυτονόητα... τα παιδιά αυτά

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πηγαίνεις και εκεί, που δεν σε περιμένει κανείς. Στο τίποτα.
Προ-πάντων εκεί, από το πουθενα, η αλήθεια.
Αστραψιά, και τη βλέπεις. Στο πρόσωπο.
Σαν τη θες το ψέμα βλέπεις κατάματα τον φόβο.

Σαν θες την λάμψη να’χεις οδηγό σου,
είσαι αυτό που είναι. Και δακρυσμένος σαν ελάφι.
Και διωγμένος σα σκυλί. Και στο στόχαστρο σαν γάτα.
Και στο στόμα της γάτας σα το πουλί. Ωστόσο πετάς.
Οι πιο πολλοί αν όχι όλοι -εμείς,

το πιο πολύ στείρα, θα της κρύβονται,
μα σε κλάσματα δευτερολέπτου- μετράει η καθυστέρηση.
Οι άλλοι όσοι τώρα δεν είμαστε, να παίζουν μονίμως κρυφτό
και εσύ μονίμως να τα φυλάς. Μονίμως να τους βρίσκεις.
Και που' ναι ζωή...

΄Οταν η ζωή πιθανότητα κι πιθανότητα μόλις εκκρεμότητα.
Κάθε τόσο και κάθε τώρα σαν ιερό-φάντης.
Και τι να λέει, όταν μέσα στη κάθε ζωή
ένα με τα πέλαγα και τα ουράνια μοναχά εσύ
-Kι είναι αυτό κάθε που ένας αφουγκράζεται στους δυο-

Που ό,τι και να απο-λύει μόνος κανείς ελεύθερος ζει μόνο, για
να πεθάνει. Και είθισται φυλακισμένος κανείς,
στον φόβο,
όπως ζει.

Με εκτίμηση απεριόριστη,
ο κυνηγός περιπατητής στιγμής αιώνα, στον χρόνο του.
Το τώρα είναι για όσο χτυπά η καρδιά από ψυχή. Σε αυτόν τον χρόνο
ελεύθερα μπορούμε να υπάρχουμε για να συνυπάρχουμε.
Σπείρα η ζωή κι ο,τι παρουσιάζεται μπροστά
ως εκκρεμότητα, τον αδιαχώριστο καταδεικνύει χρόνο.
Και που'ναι η αντίφαση..
Όταν κι αρμονία συνέπεια αντιθέσεων και
οι αντιθέσεις για την αρμονία βασική προϋπόθεση
-Μείνε-




-Γεια!
-Σε ευχαριστώ, 'γεια σου!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2017