Δεμένοι πισθάγκωνα, ζητιάνοι χαμοζωής

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Δεμένοι πισθάγκωνα, ζητιάνοι χαμοζωής</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Δεμένοι πισθάγκωνα, ζητιάνοι χαμοζωής</b><p>Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ<p><i> Καλό μήνα φιλαράκια, αν έχετε όρεξη διαβάστε το....γιατί είναι μεγάλο,, είχα τα κέφια μου σήμερα...και...σταματημό δεν είχα, σας ευχαριστώ από καρδιάς πάντα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Στεγνό το στόμα, στυφά τα χείλη, δεν έβρεξε θεέ μου φέτος, δεν έβρεξε εδώ και χίλια χρόνια,<br />
καήκαν τα νέα φυντάνια στ αμπέλια.<br />
Γύρανε τα σιτάρια, στο τελευταίο ζωής τους προσκύνημα.<br />
Μια σαύρα ξεπρόβαλε στη σχισμή του βράχου κι είπε...τι λίβας!! και φέτος, τα σαλιγκάρια<br />
δεν βγήκαν σεργιάνι στο νοτισμένο της γης παραδεισό τους.<br />
Κάηκαν τα σπαρτά μας κι η γη προσμένει, μια βροχή, μια βροχή νέας δημιουργίας.<br />
Φίδια γέμισαν οι αυλές μας, χορεύουν τρανό το χορό τους, αλλάζοντας πουκάμισα.<br />
Μήτε ένα κυκλάμινο δεν ξεπρόβαλε, να ντυθεί η γης ένα ρόζ φουστάνι.<br />
Οι στέρνες στέγνωσαν, τα ρυάκια στέγνωσαν, τα ποτάμια κρατούν μια στάλα βροχής<br />
στα φυλλοκάρδια τους, να ζήσει ο βάτραχος, για το χορό των βουβαλιών.<br />
Που έχουν όλα τον ίδιο φόβο, μη στεγνώσει ο βάλτος, από αίμα.<br />
Μια κουκουβάγια κρόζει στην εκκλησιά τα βράδυα, ένα συρτό πονεμένο σκοπό.<br />
Το χώμα γέμισε, βαθιές, ξερές πληγής χαραματιές.<br />
Στα μάρμαρα έπεσε σκόνη, σκεπάζει τις ψυχές που δεν λύγισαν, τα λιόδεντρα στέρφα,<br />
κρατούν λίγο καρπό παρηγοριάς, πεισματικά με τη δύναμη θεού κι ανθρώπου.<br />
Μύγες ήρθαν φέτος, λεφούσια, σκέπασαν τα παιδιά μας, τρυγούν τ` άδεια βλέμματα.<br />
Οι μύλοι δεν δουλεύουν πια από καιρό, δεν έχει καρπό, δεν έχει μεστό, χρυσό σιτάρι.<br />
Τα περιστέρια διψούν μαζεμένα, κάτω από ένα κόκκινο κεραμίδι, δεν θα λάβουμε γράμμα φέτος.<br />
Ένα κόκκινο γαρύφαλλο, αδύναμο, ασθενικό, ψάχνει δυο στάλες βροχής.<br />
Ο βασιλικός ξεράθηκε, ο δυόσμος ξεράθηκε, τα γεράνια στέγνωσαν.<br />
Μόνο οι δάφνες αντέχουν τούτο το κουρνιαχτό του κόσμου.<br />
Οι ξεροθιές πυρωμένες, αγναντεύουν το μπλέ βαθύ, γαλάζιο πέλαγος.<br />
Στον Άη Νικόλα ψηλά στο βράχο, αχνοφέγγει ένα μόνο καντήλι.<br />
Τα δεντρολίβανα ζήσανε, για να στολίσουν, τους Επιτάφιους της νέας θυσίας.<br />
Δεν άνθισαν χίλια χρόνια πασχαλιές, μήτε άσπρα κρίνα.<br />
Μια Λαμπρή δίχως κρίνα! αλίμονο...<br />
Σφήκες κι ακρίδες πέσαν στο κάμπο, να τρυγήσουν ότι ξερό απόμεινε.<br />
Άνυδροι χειμώνες άνυδρα καλοκαίρια, η ζωή εν τάφω εντός μας.<br />
Κι όλο ψάχνουμε ένα σύννεφο ζωής στον ουρανό, που θαρρείς κι <br />
αυτός βουτήχτηκε στης φωτιάς το χρώμα.<br />
Ο ήλιος σεργιανά στα ύψη, κατακαίοντας κι οι προσευχές δεν τον ξορκίζουν πιά.<br />
Καίει ότι απόμεινε, στο στόμα, στο σώμα, στη ψυχή μας.<br />
Μια λύπη φωλιάζει στο στεγνό μας λαρύγγι, ό ήλιος, δεν χαράζει πια τα βήματα μας.<br />
Τούτος ο κουρνιαχτός, στ` αγκωνάρια, στ μάρμαρα, στους τάφους, στα τρίστρατα.<br />
Καίει, αφανίζει, πονά, στερεύει τις ελπίδες της πατρίδας.<br />
Γραμματείς και Φαρισαίοι, ανέβηκαν στο βράχο κι όλο λεν και λεν....<br />
Στα μυρμήγκια που έσκασαν, δουλεύοντας ακόμα, σε μια στέρφα γη.<br />
Έσκασε ο άνθρωπος, έσκασε, τυφλωμένος μέσα σ` ένα σύννεφο στάχτης.<br />
Μόνο ένας μοναχικός τζίτζικας, τραγουδάει το χρονικό μια μοιραίας, μελωδικής ύπαρξης.<br />
Δεν έχει πλέον εποχές εδώ........<br />
Τα κοράκια ζουν ακόμα, ορμούν αποσκελετωμένα, στα κουφάρια των αρνιών που δεν <br />
άντεξαν, οι λύκοι βγήκαν στη πολιτεία, με δόντια γερά, να μαζέψουν τα κουφάρια<br />
ενός αργού συνεχιζόμενου θανάτου.<br />
Ανοχύρωτες πόλεις, με παχνιά μανταλωμένα., <br />
Τα τσακάλια απόμειναν, δηλητηριασμένα απ` το δικό τους σάλιο, ανοίγουν τρύπες<br />
στο συρματόπλεγμα, πεινούν, πάντα πεινούν, πάντα τρώνε.<br />
Τα γεράκια κι αυτά έχουν πάντα απόθεμα ζωής κι εκατό νύχια στο ματωμένο τους χέρι<br />
Δεν διψούν...έπιναν, έπιναν μια ζωή....απ` τη τελευταία μας σταγόνα.<br />
Στα κλουβιά τώρα, κατοικούν οι ανθρώπινες ψυχές, δεν μπορούν να λύσουν τις αλυσίδες τους.<br />
Το νερό στέρεψε, οι φωνές σιώπησαν, το βλέμμα σκεπάστηκε από ένα σύννεφο γκρίζας στάχτης.<br />
Δεν μιλάμε πια, στέγνωσαν τα χείλη....μείναμε ν` ακούμε το σούρσιμο απ` τα φίδια.<br />
Ν` ακούμε τα λόγια που δεν είπαμε....θεατές της αγέλης των λύκων που διαφεντεύουν ως και<br />
το μυαλό μας ακόμα, θεατές ενός προαναγγελθεντος θανάτου.<br />
Σέρνοντας τις αλυσίδες, στα δυο πήλινα μας πόδια.<br />
Δεν μιλάμε πια, δεν ζούμε πια, δεμένα τα χέρια μας, δεμένες οι ψυχές μας<br />
Σε μια προσευχή χωρίς θεό, θωρώντας το νεκρό περιστέρι, αιματοβαμένο,<br />
γι αυτά που δεν πολεμήσαμε....τυφλοί οδοιπόροι, στις εσχατιές της δικής μας πατρίδας.<br />
Τα σπαθιά σκούριασαν, η ιστορία ξεχάστηκε<br />
Χίλιες ξέρες, χίλιες πληγές<br />
Δεμένοι πισθάγκωνα, ζητιάνοι χαμοζωής<br />
Απ` τα βουβάλια του κόσμου<br />
<br />
2.10.2017<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2017</td><td valign=top></td></table><br />