Μεταξούλα σου γράφω, ένα μονόλογο απουσίας υπ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ταξίδι που είναι της ζωής κι έχει χιλιάδες χρώματα, όσα του παραδεισού σου λουλούδια κι αρώματα. Ευχαριστώ φίλοι μου, είναι πολύ μεγάλο το ανέβασα γιατί ήθελα να μείνει εδώ γραμμένο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μετρώ απόψε χιλιάδες, της καρδιάς γραφήματα....................(υπογράφω )
τα όσο δεν σου είπα και γίναν ποιήματα
με το μολυβάκι που μου άφησες κληρονομιά
σαν πέταξες φως μου, με παραδείσου πουλιά

Μ` αγάπαγες τόσο, μου έστειλες πολύτιμα δώρα
μολυβάκι, χαρτί, είπες..Γεωργία, μίλα τώρα
κι έρχονται οι θύμησες, σ` εκείνα τα χρόνια
της εφηβείας μου τ` άγουρα κλώνια

Το χάδι της μάνας, στα δικά σου τα χέρια
να μη με πονούν, ανθρώπων μαχαίρια
οι πληγές του παιδιού, σου μίλαγαν βράδυα
κλείναν κοντά σου, διαλυθήκαν σκοτάδια

Άνθισε η νιότης, για το φτωχό σπουργίτι
στο δικό σου κουκούλι, της αγάπης το σπίτι
όταν χυμούσαν κοράκια, την ομορφιά να τρυγήσουν
ΜΑΝΑ, ΑΔΕΡΦΗ, ΦΙΛΗ ,κι αγάπη μου ήσουν

Είχα λουλούδια δικά μου, είχα όμορφο κήπο
κι είπα θεέ μου..κι εγώ κάπου ανήκω
στα εργοστάσια του τρόμου, με προσμέναν γεράκια
πόσα ακριβή μου, αγίων, να σ` ανάψω κεράκια

Στο Ανθοπωλείο της πλατείας, ένα αστέρι γελούσε
των δυον σας τα χέρια, μ` ευγνωμοσύνη φιλούσε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σαν πονούσε η καρδιά μου, σ εσένα μιλούσα
του έρωτα τη χαραματιά, σ εσένα ακουμπούσα

Κι έλεγες...γλυκιά μου, δεν τελειώνει η ζωή
παιδί ήμουν τότε, μα κι εσύ μεγάλο παιδί
μια αδερφή ξεχασμένη, οι εφιάλτες της μάνας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η υιοθεσία της φτώχειας, μια μελωδία καμπάνας

Σ εκκλησιά των αγγέλων, που σε κοιτώ νυφούλα
γελούσε η καρδιά μου, λατρευτή Μεταξούλα
όταν σ` είδα μανούλα, τη πρώτη φορά
φεγγαράκι που αστράφτει και λάμπει η χαρά

Τα παιδιά σου ψυχή μου, που είναι όλα παιδιά μου
όλο έννοια τα έχω, μην πονέσουν ομορφιά μου
οι κούκλες που απόχτησα, οι δικές σου οι γέννες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
που τις είχα παιχνίδια, χρονιές ευλογημένες

Κι αγαπώ τα παιδιά, απ` τη χαρά σου ακριβή μου
το ύψιστο θαύμα, το παιδί στην υπαρξή μου
Όταν ήρθαν εφιάλτες κει που η αρρώστια θερίζει
εσύ αρωγός, εσύ αγκαλιά, η ζωή..που κερδίζει

Τα δυο σου τα χέρια, ζεστασιά στο προσκεφάλι
εχάθει το μαύρο σύννεφο, η ελπίδα ήρθε πάλι
τα χέρια σου αδερφή μου, με ντύσαν νυφούλα
κι αγάπη στα μάτια, της καρδιάς, Μεταξούλα

Σαν γελούσα εγώ, γελούσες εσυ αρχοντιά μου
πονώ!! σιωπήσανε τα μυστικά μου
μανούλα σαν έγινα, αγγελική η μορφή σου
σαν κοίμιζες το Γιάννο, του παιδιού σου, παιδί σου

Τα μεσημέρια μιας ζωής, σαν σήμαινε μία
στα καλά, στα δύσκολα, η συμβουλή σου αξία
δάκρυ είχε η καρδιά μου...Μέτα μου έλα
χαρά είχε η ψυχή μου..Μέτα μου γέλα

Κι αν λάθη δεν έκανα, στης ζωής τα προβλήματα
μ` είχες μάθει καλά, να μετράω τα βήματα
εσύ μ` έστισες φως μου, στα πόδια μου χρόνια
έφυγες δείλι...τα μαλλάκια μου χιόνια!!!!!!!!!!!

Θυμάμαι τόσα πολλά, αδερφή μου εσυ Μεταξένια
μιας ζωής προσφορές, ως κι οι ξένοι, ήταν έννοια
τα τραπέζια ψυχή μου, της ζεστασιάς στο Καστρί
ο Κωστής να γελά κι οι οικογένειες γιορτή

Άγγελος ήσουν γλυκιά μου, με τα χέρια αγιασμένα
μόνο δώρα κρατούσαν, η καρδιά σου καδένα
να μοιράσεις, να δώσεις, εσύ κι ο Κωστής!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
να έχουν κι οι άλλοι, αφού έχετε εσείς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σαν ήρθαν τα δύσκολα, σου μαύρισε η καρδιά
γιατί οι ανθρώποι φως μου, γίναν θεριά
με δάκρυ στα μάτια, τη γατούλα στα χέρια
σου πονούσαν τα σωθικά, είχαν σβήσει τ` αστέρια

Γιατί ψυχές γερακιών, τη ζωή σας κλέψανε
κι είν τ` αργύρια πάντα που ζωές καταστρέψανε
η φτώχεια...χτυπούσε ανελέητα, αγάπη μου
ποταμοί! ωκεανοί! κυλούσε το δάκρυ μου

Πονούσε η αχαριστία!!!!!!!!!!!!!!! τότε μείνατε μόνοι
απόντες ευγνομωνούντες...στο Καστρί στο σαλόνι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αν μπόρεσα, μια μέρα, μια μέρα..να μην κλάψεις
μ` αγκαλιά τις γατούλες σου, να μου γελάσεις

Έχω νόημα ζωής κι ύπαρξη τ` ανθρώπου
τον άνθρωπο τίμώ, στων λουλουδιών παράδεισο του
μα..μου αρρώστησες φως μου, έλιωνες ψυχή μου
να πέθαινα, ω..θεοί, να δώσω τη ζωή μου

Στους δρόμους όταν έτρεχα, σ απελπισίας πορεία
όλα τελείωναν, αγαπημένη Μεταξία
να μου` δινες το πόνο σου, μισό να` χεις ακριβή μου
μα ο πόνος δεν μοιράζεται και ράγισε η ψυχή μου

Ταξίδεψες ψυχούλα μου και μ` αφησες μονάχη
σπαραγμός, τα βράδια μου, δάκρυσαν και οι βράχοι
δεν σ είδα φως μου έφυγα, εσύ, για μένα ζούσες
ζούσες στα φυλλοκάρδια μου κι όλο γλυκά μιλούσες

ΣΤ ατέλειωτα τα βράδια μου, βυθίστηκα στη θλίψη
κράτησα..ένα χαμόγελο, στο Γιάννη να μη λείψει
πέρασαν πέντε χρόνια Μτεταξούλα, σου γράφω
ένα μονόλογο, απουσίας υπογράφω

Μην κλαίς, αγαπημένη μου, ο Τάκης είναι πάντα κοντά μου
που τόσο τον αγάπαγες, η Ιθάκη η δικιά μου
πήρα ζωή μου το δώρο σου, ένα χρυσό μολύβι
σου στέλνω χίλια γράμματα, στο μακρινό ταξίδι

Εγω δεν γράφω ποιήματα, μόνο σε σένα μιλάω
για όλα όσα αγαπώ, για όσα σου χρωστάω
να μου γελάς στ όνειρα, μ` τ` άσπρο σου φουστάνι
Σ` αγαπάω Γεωργία, να λες, ησύχασε φτάνει

Αχ καρδιά μου να` ξερες, που έβαλα τόσο πόνο
στο πρώτο ποίημα που ήτανε για σε ψυχή μου, μόνο
ύστερα πήρα το χαρτί και το χρυσό μολύβι
τα δώρα σου, αγάπη μου, κάνω ζωής ταξίδι

Ταξίδι που είναι της ζωής κι έχει τόσα χρώματα
όσα του παράδεισου σου, λουλούδια και αρώματα
θα` ρθω..καρδούλα μου..θα` ρθω και τα γραπτά θα φέρω
μου` λειψες!! γράφουν, λύγισα, θα` ρθω να στα προσφέρω

Στη μνήμη της λατρεμένης μου αδερφής, Μεταξίας
Ελάχιστος φόρος τιμής κι ευγνωμοσύνης
στον άνθρωπο επι γης, σύντροφο της Κωστή
Με απέραντη αγάπη στα παιδιά της, Θοδωρή, Γιώργο και Σοφία

4.10.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2017