Ελιάς, τα λιανοκλάραρα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ευχαριστώ για όλα φίλοι μου, το σημερινό γραμμένο πριν 2 ημέρες ...η έμπνευση από το ποίημα του Νικηφόρου...Αλίκη.. Ότι χαράζει την ψυχή, μον δύναμη της δίνει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκείνο το μικρό, λευκούλι γιακαδάκι
που ήτανε στρογγυλό, είχε και δαντελάκι
το περιστέρι στο λαιμό, που είχαν οι φτωχοί
και δεν λερώθηκε ποτέ, γιατί είχε ψυχή

Ένα στολίδι γιασεμί, της μάνας της Ελλάδας
που ομόρφαινε και γλύκαινε, τα χρόνια Σιροκάδας
με τη γαλάζια την ποδιά, σαν άνθιζαν τα νιάτα
κι ήταν τα Καλοκαίρια μας, μικρά παιδιά!! φευγάτα

Πως το` θέλε η αγνότητα, πόσο το είχε τιμήσει
γι` άλλους δεν ήταν τίποτα, γι άλλους ήταν η ζήση
μύριζε δάφνη και Λαμπρή, μύριζε περηφάνια
ήταν το χάδι, το ψωμί, ήταν και τα στεφάνια

Στεφάνια, που είχαν τα φτωχά, στου σχολειού τη τάξη
κι έφυγαν οι Χειμώνες τους κι έμεινε το μετάξι
το κουκουλάκι το χρυσό, σ` εκείνο το μελίσσι
που θεοί και άγιοι, το είχαν ευλογήσει

Γιατί ήτανε της μάθησης, ήτανε των γραμμάτων
ξυπόλητων και νηστικών, της γης των αοράτων
λευκό..και μπλέ της γαλανής, στην άμμο ένα κοχύλι
σαν έτρεχε το δάκρυ μας, στα παιδικά τα χείλη

Μια παρηγόρια ήτανε, περίσσια ομορφάδα
τράνευε και ψήλωνε, έμοιαζε στην Ελλάδα
το γιακαδάκι το λευκό, μια κορδέλα στα μαλλιά
πόσα δεν θα σας έλεγαν, αν είχανε μιλιά

Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες στα τειχοία
μορφές της επανάστασης...ΠΑΙΔΙΑ....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
εκεί που τα λουστρίνια!! ήταν πληγή, άνοιγαν τ` ουράνια
ελιάς ..τα λιανοκλάραρα, σκότωναν την αφάνεια

Τα γιακαδάκια τ` άσπρα μας, χασέ!!! τα είχε η μάνα
ψήλωνε, θέριευε κι αυτή, χτυπούσε η καμπάνα
Μάνα μου..χαμογέλασε..έμαθα εγώ γράμματα
του φεγγαριού σπουδάγματα, τα έμαθα μοναχή μου
κι όλο τ` άσπρο το χρωστώ, σε σένανε ψυχή μου

Στη μνήμη της δόλιας μου μάνας, Μαρίας
Και του δασκάλου μου....Παπαδόπουλου (..Μικρό όνομα, δεν το θυμάμαι )
Πρώτη φορά γράφω ποίημα...και τρέμουν τα χέρια μου
Παιδιά...ελευθερία!!! έλεγε.. ο δάσκαλος



21.10.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2017