Στης ρυτίδας το βλέμμα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλησπέρα, ας διαφυλάξουμε ότι όμορφο έχουμε, απ` τους βαρβάρους, κουρνιαχτός!!! η χθεσινή ημέρα δεν θα προσθέσω τίποτα άλλο, σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι κάτι παιδιά, με πλατίνα τα χρόνια
σαν τους καίει η ψυχή, τα μαλλάκια τους χιόνια
οι αναμνήσεις μιλούν, είναι τρανές στο σκοτάδι
ποτέ δεν θα πούν, αν τους λείπει το χάδι.

Όταν σβήνουν οι αγάπες κι ειν οι άνθρωποι μόνοι
ένα δάκρυ κυλάει, στο μονό τους σεντόνι
είναι κάτι παιδιά, που τα λένε μεγάλους
δεν μιλούνε ποτέ, δεν μιλούνε στους άλλους.

Ειν το γκρίζο το φως, που τις νύχτες χορεύει
σαν ανοίγουν πληγές κι η αλήθεια περσεύει
στης ρυτίδας το βλέμμα, μια χάντρα στολίδι
στης ζωής το γέρμα, στης μοναξιάς το ταξίδι.

Συνοδοιπόρος η σιωπή, που έχει ηχώ τα βράδια
μοναχή στα σκοτάδια, δεν προσμένει Φεγγάρια
είναι κάτι παιδιά, που εσύ δεν τα ξέρεις
μη ρωτάς, τι ποθούν, κι αν εσύ διαφέρεις

Στις μοναχές τις καρδιές, ένα πικρό παράπονο
ειν των ανθρώπων μαχαίρι, κοφτερό! το πιο άπονο
στη ανοιγμένη πληγή , στα βουβά τα χείλη
σαν σώνεται αργά, το δικό τους καντήλι.

Όταν η Αυγή ξημερώσει, δεν θα` χει χρώματα
μια κραυγή, ένας λυγμός, σε σφαλισμένα στόματα
δίχως χάδι φιλί, ζωή σ` άνιση μάχη
αν λείπει η αγκαλιά, κλαίνε κι οι βράχοι

Είν το δάκρυ κρυφό, χίλια γυαλιά σπασμένα
σκιές στο σταθμό, όταν φύγαν τα τραίνα
να κρυφτούν να χαθούν, να περάσει το βράδυ
να κρυφτούν, να μη ζουν ,, στο δικό τους σημάδι.

1.............Αμαρυλίς........
2...Το λουλούδι του λόφου....
3.....Κουτσουμπίτσα.......
4.. Αδαμοπούλου Γεωργία..

Μετρώ τέσσερα ονόματα, όταν ήμουν παιδί δεν είχα κανένα,
με φώναζαν...τ` ορφανό της Μαρίας...
Με κόπο απόχτησα ένα, κι όταν ήρθα στο INFO..με χαρές,
άλλα τρία, πανέμορφα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2017