Για της Ελλάδας παιδιά

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου.....μπορεί να είμαι κι εγώ λίγο βαρεμένη!!!! μόνο με τα Πατριωτικά..μου συμβαίνει....σ` όλα τ` άλλα είμαι μια χαρά άνθρωπος, ευχαριστώ πολύ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιατί κυρά να σηκωθείς, ν` υψώσεις τη σημαία
να την κοιτάς και να της λες, πανώρια μου κι ωραία
τη γαλανή π` αγάπαγες, στα παιδικά σου χρόνια
κι έμειναν τα ξερόκλαδα, χάθηκαν και τ` αλώνια

Δέντρο χωρίς νέα κλαδιά, πως να σταθεί στ αγιάζι
αγέρας ήρθε και χιονιάς, φυσά και περονιάζει
μες στη καρδιά σου ένας λυγμός, δεν λάμπει το γαλάζιο
κείνο που το προσκύναγες και του` κανες τρισάγιο

Κλαίει βαρύς ο ουρανός, πάνω απ` την Ελλάδα
κι απελπισμένα εσύ ζητάς, των ηρώων την λαμπάδα
δεν άκουσες στα μνήματα, θρηνούν στα κυπαρίσσια
όσοι δεν προσκύνησαν, πέσαν παλικαρίσια

Μακρόσυρτο, θρήνο αργό, εγέμισε όλη η πλάση
κλαίνε μαζί κι οι ποιητές, στης λευτεριάς λιοστάσι
οι συγγραφείς, οι λόγιοι, τα όμορφα τα νιάτα
μήτε μολύβια πια κρατούν, μα μήτε και φουσάτα

Το βογκητό στα μνήματα, είναι η ψυχή του Άρη
μες στης πατρίδας την αυλή, πέσαν κοράκια σμάρι
χώμα...καρδιά της..το πουλούν, πουλούν και τα παιδιά της
μοιρολογά το Δίστομο, μα και τα Διαβατά της

Στα διάσελα βγήκαν οι νιές, βγήκανε οι μανάδες
με μαύρο ρούχο ντύθηκαν και δεν κρατούνε δάδες
δάδες για τα σπλάχνα τους, δάδες για τα ονειρά τους
Καισαριανή τη σίλησαν, τ` Ανώγεια τα ιερά τους

Μηδέ Γράμμο θυμήθηκαν, μηδέ τιμή κι ανδρεία
μοιράζουν τ` άγια χώματα, μοιράζουν, ιστορία
απο άκρη σ` άκρη η Ηλιοφώτιστη, μόνο πληγές μπαλώνει
κοράκια σμήνη που ορμούν, στου Κάνδανου τ` αλώνι

Γιατί καλέ να σηκωθώ, που κλαίν τα δυο μου μάτια
στα λιοντάρια τι θα πουν, Καισαριανής τ` άτια
δεν σας τιμούμε πια εδώ, απλώθηκε μια λήθη
μια χούφτα αποφάσισε, η μάνα!! επωλήθει

Σε κόψανε γαλάζια μου, διαλέγουν τα κομμάτια σου
λασπώθηκε το άσπρο σου και διαλαλούν πραμάτεια σου!!
κλαίει ο Παρνασσός, η Ρούμελη, μαζί και οι παπάδες
Δομένικο, Μικρό Χωριό, Χαιδάρι, Κορυσχάδες

Καλάβρυτα!! ποιος ξέχασε?? ποιος αίμα δικάζει
έμεινες..εσύ σημαία μου, το δίκιο που κραυγάζει
κραυγή νεκρών στα πέρατα, που φτάνει στο Χορτιάτη
ο Καζαντζάκης ξύπνησε...κι αυτός άθλιοι! εσκιάχτει

Τα παλικάρια του λαού, στη Γκιώννα, στα Βαρδούσια
μ` άρβυλα τρύπια και ψυχή, στης λευτεριάς γιουρούσια
όποιος μνήμη δεν κρατά, δάφνες, ζητά να δρέψει!!
για της Ελλάδας τα παιδιά, που` χει το αίμα τρέξει

Δόξα! τιμή! ποιοος θ` ορκιστεί, μπρος σε Γοργοποτάμους
κείνος..που ξεπουλάει, πάτρια γη!!!!σε Ούννους κι Αμερικάνου!!!
στο Μαίναλο ποιος θ` ανεβεί, να δει πατρίδα, του χαμού
...βγαλμένη απ` τα κόκκαλα...τη γη του Σολωμού

Ποιανού τρανού κι εξέχοντος, ειν καθαρά τα χέρια.....
στο Βελούχι δεν πετούν, λεύτερα περιστέρια
μήτε, μαδέ στο Τρίκορφο, μήτε στους Καλαρρύτες
όποιος πουλάει το χώμα μας, ανήκει στους αγύρτες

Ο Καπετάν Σαράφης, στο Τρίλοφο στην Δράμα
βγήκε στο μνήμα του κι αυτός κι ακούστηκε το κλάμα
στο Κρίκελο....τούτοι μικροί, τούτοι εμπόροι ούλοι
δεν το` δαν το Μικρό χωριό, μήτε και το Περτούλι

Απ` το Σουφλί ως τη Γαύδο μας, μετρούν κι όλο πουλάνε
όλοι διαλέγουν Γαλανή κι οι κόρακες ορμάνε
διαλέγει Κρήτη!!!! το θεριό! ήρθαν,,,διαλέγουν κι άλλοι
τούτη τ` Αιγαίου .... τη Παναγιά, τη θέλουν η μεγάλοι

Μικρό Χωριό και Κρίκελο, πόσο αλήθεια πιάνει
πόσο πουλιέται η τιμή, και το αίμα Μπελογιάννη
γιατί κυρά να σηκωθώ? αχ!! να σε ξεδιπλώσω
να σε κρεμάσω στον ιστό....τα ξέφτια να μπαλώσω!!

Να μην σκεφτώ Τσαρίτσανη, να μην σκεφτώ Χρουσώ
εγώ η μικρή κι ασήμαντη, όχι δεν σε πουλώ
ποτέ μου δεν σ` αρνήθηκα, έχω μόνο μολύβι
για να σου κάνω τη γιορτή, με δώρο δαχτυλίδι

Είμαι μικρή και ταπεινή, μια μάνα Ελληνίδα
κι όλο μετρώ ολημερίς, πόσο πουλάν πατρίδα !!!!!!!!
πόσο πουλάνε το Λαό, πόσο τη Ρωμιοσύνη
οι μπάσταρδοι όλοι μαζί, όνειδος!! καταισχύνη!

Ποιος έδωσε δικαίωμα?? τι είναι η Ελλάδα..τσόλι???
μια πόρνη που` χει νταβατζή!! την οικουμένη όλη
Ωρέ σεις παιδιά...κλεφτόπουλα! πάτε ωρέ να κρυφτείτε!!
μες σε λαγούμια σκοτεινά, στις τρύπες σας να μπείτε!!

Όλο το αίμα που κυλά, Ελλάδα απάνω γράφει
σε πόλεμο δίχως σπαθιά, το περιβόλι εχάθει
έμεινα εδώ να θρηνώ, πικρά τη Γαλανή μου
την παιδική περφάνια μου, πατρίδα την τρανή μου

Το λιθαράκι, έννοια μου, στην Αρχαία τη Μεσσήνη
μη δώσουν και τα μάρμαρα, δική..μου Ρωμιοσύνη
έχω πνιγμό και ταραχή! έχω οργή! καντάρια
κάτω τα χέρια σας ωρέ! κάτω απ` τα κοντάρια!!!!

Θα βγώ στην αετοφωλιά, ψηλά θα την σηκώσω
με θρησκευτική ευλάβεια, άθλιοι..θα τη μπαλώσω
μ` ασημογάλανη κλωστή, τα ξέφτια θα ενώσω
όλα τα περιστέρια μου, ευχή θα της τα δώσω!!!!!

28-10-2017
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2017