Η εποχή της λύπης

Δημιουργός: jimakos nsb

Ο πόνος φτιάχνει και γαμώ τις μουσικές να το ξες.....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο κόμπος στο λαιμό το βλέμμα θόλο...
Η καρδιά να χτυπά με τρόπο διαβολικό..
Και να περιφέρεται ένα συναίσθημα νεκρό...
Που να προσφέρει έναν θάνατο αργό...
Πως να στο πω χτύπησα τις γροθιές στον τοίχο...
Να διώξω την ένταση απ τον πόνο να ξεφύγω...
Μα ήταν για λίγο μετά πάλι στο σκοτάδι...
Και να μοιάζει μαχαιριά το κάθε χάδι...
Κι είναι ένα βράδυ απ αυτά που έσβησαν τ αστερία...
Και βλέπω τρελά όνειρα με ματωμένα χέρια...
Να γεμίζω τεφτέρια μα να σκίζω τις σελίδες...
Γιατί είχα θολή έμπνευση και αδιάφορες ρίμες...
Και πετάχτηκα και άνοιξα τα μάτια μου...
Ο ιδρώτας με είχε λούσει σαν να έλειπαν τα χάπια μου...
Μα τι λέω εγώ δεν έχω μπλέξει με τέτοια...
Μα ποιος σου είπε πως δεν εθίζεσαι στα ντέρτια;...
Και οι καημοί να περιπλέκουν το μυαλό σου...
Και να δονητε κάτι δυνατό εντός σου...
Και να θες να χώσεις τα χέρια σου βαθιά...
Και να ξεριζώσεις τα νεκρά σου σωθικά...
Μα είναι αργά πήρε το κενό το ρόλο του...
Και γέμισε το είναι σου με τον τρόπο του...
Και τώρα δεν νιώθεις τίποτα πια...
Και σου χουν μείνει συναισθήματα γραμμένα σε χαρτιά..

Η χειρότερη εποχή η εποχή της λύπης...
Η εποχή του σε σκέφτομαι όταν λείπεις...
Η εποχή που το δάκρυ πλημμυρίζει...
Η εποχή που το ξημέρωμα ανθρώπους χωρίζει...

Σε είδα να με κοιτάς στα μάτια...
Και να μην ειν όπως παλιά...
Είδα να σπάω σε κομμάτια..
Μα δεν έβγαλα μιλιά...
Ένιωσα το κενό μιας ξεχασμένης χαράς...
Και στο στήθος έναν πόνο μιας γερής μαχαιριάς...
Και να ναι όλα μαύρα χρώματα πουθενά...
Κάθε ωραία στιγμή η λύπη να παραπλανά...
Ένα θολό τοπίο κι ένα δάκρυ που κυλά...
Μεταμορφωνονται σε τέρατα όσα φαίνονταν αγνά...
Και όπου και αν ψάξεις η δύναμη σου σε αφήνει...
Και ανοίγει μια πληγή που ήρθε για να μείνει...
Και μ οδύνη σου ξεσκίζει ότι έραβες με κόπο...
Και να κερδίζει η στεναχώρια γιατί έχει βρει το κόλπο...
Έξω έχει φως μα μέσα μου βαθύ σκοτάδι....
Και σε κάθε λέξη να μου βγαίνει το λάδι...
Γιατί δεν είχα έμπνευση είχα μόνο μια πίκρα...
Μια πίκρα στα χείλη που εξαφάνισε την γλύκα...
Και τώρα κοίτα με στα μάτια και πες μου την αλήθεια...
Γιατί στιγμές χαράς πετάξαμε με στα σκουπίδια...
Γιατί κλείσαμε πόρτες και τραβήξαμε κουρτίνες...
Και δεν περνάνε πια του ήλιου οι ακτίνες...
Πες μου πως μπήκες δαίμονα και με έκανες δικό σου...
Πως έκρυψες από μένα τον δεύτερο εαυτό σου...
Σου λέω για το καλό σου άσε με να φύγω...
Και στην εποχή της αρμονίας για λίγο να ξεφύγω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-11-2017