Μια κόκκινη γόβα ψυχορραγεί

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μια κόκκινη γόβα ψυχορραγεί</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μια κόκκινη γόβα ψυχορραγεί</b><p>Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ<p><i> Καλή εβδομάδα, η έμπνευση από στιχάκια μου στο ποίημα της Λυδίας ( υαλουρονικό ) με ιντριγκάρισε η λέξη...σπορξετοζωή μας..που της έγραψα, ίντριγκα!! στο σπορτέξ !!τρομάρα μου..αν δεν βαριέστε διαβάστε το, ευχαριστώ να είστε καλά.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Εγώ είμαι μια κόκκινη γόβα, δωδεκάποντη, γιαλιστερή, ακριβή, τέλεια!................<br />
Κατοικώ στο κουτί μου, 15  χρόνια στην ντουλάπα, μαζί με κάτι άλλες<br />
μαύρες, καφέ, βυσσινί κι αυτές υπέροχες, μα όχι σαν κι εμένα.<br />
Δεν ξέρω ποιος με φυλάκισε, στα σκοτάδια του κόσμου, μακριά<br />
από τα φώτα της πόλης.<br />
Κλαίω μονάχη μου τα βράδια, είχα κάποτε, ταίρι, ζεστασιά, δόξα<br />
λόγο ύπαρξης, στη σπουδαία ζωή μου.<br />
Γυρνώ στο παρελθόν, με πόνο στενάζω κι όλο ακούω μια φωνή<br />
κόκκινη!άθλια! τώρα που να σε βάζω?<br />
Ούτε μια στάλα αέρα, μια βραδιά, μια Κυριακή, να μην πεθάνω,<br />
η τελευταία μου έξοδος, ήταν τρανή, στην ενάτη του Μπετόβεν.<br />
Σ` ενα Μέγαρο που το θέλουνε όλοι, οι προλετάριοι στη πόλη.<br />
Καταξιωμένη εγώ, στα βλέμματα των αντρών, που με ήθελαν<br />
με ποθούσαν τα μάλα.<br />
Αχ!! τι αίγλη..μια συναυλία ήταν η ζωή μου, το Μέγαρο η τρανή<br />
επιλογή μου, τα ήξερα τα βιολιά όλα της πλάσης, μπαλέτα, όπερες<br />
χωρίς Τσαικόφσκι πως να γεράσεις......<br />
Με φέρναν τα ακριβά μου βήματα, σ` ένα Μπάντμιντον...το είχα μάθει<br />
απ` έξω, γνώριζα κάθε γωνίτσα, πρώτη θέση...ψηλά όλο κοιτούσα.<br />
ορφανή πως ν` αντέξω?<br />
Στους γάμους είχα γιορτή, όλοι για εμένα λέγαν, σ` εξωτικά κτήματα<br />
Συρτά, Καλαματιανά, Τσάμικα..με χορεύαν.<br />
Ούτε κει με φορούν..πια δεν πάνε, όλο ευρώ για κάποιο δώρο..μετράνε.<br />
Στο Παλλάς είχα θέση εγώ σ` όλες τις παραστάσεις, που ζωή....την κρατάς<br />
όταν τα` χεις, είχα 10 φεγγάρια, αστέρια, γαλαξίες, φωνάζαν..αρέσεις!!<br />
( ε, δούλα μην πέσεις! )<br />
Στη Λυρική ωχ! καημός! δικές μου οι όπερες όλες, Νόρμες, Μήδειες, Αίντες<br />
Ναμπούκο, ω!! θεοί!!<br />
Μ` αγαπούσε τρελά ένας κύριος, που τον έλεγαν Τάκη, του λείπω..<br />
τον ποτίσαν..πικρό το φαρμάκι!!<br />
Όπου δει άλλη, δεν μπορεί ν` αντισταθεί..όλο το βλέμμα γυρίζει..<br />
...αχ!! η λιτότης και κάστρα γκρεμίζει!!!...ωχ!!!Παναγιιιία μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />
Μια γόβα σαν και εμέ, δίνει σε κυράδες, μια άλλη ταυτότητα,<br />
έναν αέρα πάθους, του σεξουαλικού ορισμού το κρεσέντο..<br />
( σαν το νερό στην ανθρωπότητα! ) ένα πράμα....<br />
Εγώ χόρευα  ταγκό, βάλς, ως και πληβείων ζειμπέκικο ακόμα...<br />
είχε, είχε η ζωή μου ένα κόκκινο χρώμα.<br />
Άνοιγε το κουτί κι όλο γελούσα, ένα βράδυ ακόμα ευτυχίας θα ζούσα.<br />
Ακούω φωνές, η κρίση! η κρίση! η κρίση !αναρωτιέμαι ?αυτη΄<br />
μ` έχει φυλακίσει, λογαριασμούς, αριθμούς, φτάνουν δε φτάνουν,<br />
μετράει η κυρά μου, χαθήκανε όλα, στης φυλακής τα κουτιά μου.<br />
Συμφορά μου!!!!!!!<br />
Να τις φορέσεις είπε ο αρχοντάς μου ένα  γαμώτο..ένα βράδυ...<br />
κι αυτήηηη, έλεγε την πονά το ρημάδι..<br />
Ποιο? πονούσε..γιατί?? στην ονειρεμένη ζωή της.........<br />
Κι όλο βγαίνουν τα σπορτέξ, πως ζηλεύω, θυμώνω, με την <br />
ταπεινή, πανάθλια υπαρξή τους.<br />
Όλο βγαίνουν βόλτα για περιπάτους, της τσίπικης ζωής τους<br />
για παγωτό χωνάκι..<br />
Μισώ αυτά τα μαύρα Λακόστ!!!!!!μπαινοβγαίνουν κι εγώ στο σαράκι.<br />
Μια βόλτα δεν έχει για εμέ..όλο πορείες, δρόμοι, πλατείες διαδηλώσεις,<br />
μονοφόρι το μαύρο σπορτέξ...κυρά να μη σώσεις!....<br />
Ούτε ένα βράδυ για αλλαγή, να με δούν τα φεγγάρια..<br />
Εγώ! η πολυπόθητη, των συνειρμών, των οργασμών, των φετίχ,<br />
στο Ιντερνετ..οι αδερφές μου αφήνουν σημάδια!<br />
Πως να ζήσει κανείς τούτους καιρούς, θολωμένος, όλο τα ρημάδια<br />
δεν φτάνουν.<br />
Μια κόκκινη γόβα ψυχορραγεί.....εγκλήματα κάνουν.<br />
Η κυρά μου δεν μιλάει πια όλο γράφει, μαγειρεύει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει<br />
κρεμμύδια καθαρίζει, μια παντόφλα η ζωή της κι αυτό το υπογράφει.<br />
Δεν μιλώ..να το ξέρει, η παντόφλα του θανάτου!! σκοτώνει τα πάθη.<br />
Θα φύγει ο Πασάς για μια κόκκινη( ¨όχι την αφεντιά της ) για μια <br />
γόβα λουσάτη.<br />
Μένω εδώ κλεισμένη, στις μυρωδιές της άθλιας ζωής μου, πίτες, τσίκνες.<br />
σε ξεχάσαν καλή μου, κλείσαν τα Μέγαρα, οι Λυρικές, τα Γυάλινα,κλείσαν.<br />
στη πόλη.<br />
Για τους πληβειους αριθμούς, τους κακομοίρηδες, ..λαουτζίκοι χαχόλοι!!!!!<br />
Πρώτο θύμα εγώ, αυτοκτονώ 10 χρόνια στης εγκατάλειψης το χαρακίρι.<br />
Σιώπησε η φωνή του καημένου μου κύρη...μια σιγή τα βράδια,<br />
μια ησυχίιιια !! ( που να` ναι?? )<br />
Ο κύρης που μ` αγάπαγε..και μόνη κοιμάμαι.....<br />
Ο αρχοντάς μου, ο άρχοντας μου, μου είπαν ζεί στη σκλαβιά,<br />
δουλεύει ατέλειωτα 15ωρα κι αυτός στη θηλιά.<br />
Τον κρέμασαν μια μέρα, κρέμασαν μαζί και την καρδιά μου,<br />
τη μόνη ελπίδα που είχα να βγώ απ` τα κουτιά μου.<br />
Δεν ακούω τη φωνή του...ξερός κοιμάται!! ( αναπνέει?? )<br />
Ρωτώ τους θεούς τους ουρανούς, αν λίγο θυμάται...........<br />
Τα πορφυρά μου τα κάλη, βωμός σ` ένα σπορτέξ επάνω, <br />
από παντόφλα, παντόφλα τον χάαανω!!!!!!!<br />
Η αίγλη εχάθει, η ιλουστασιόν ζωή, ήταν κλεμμένη, δανεική, στης κρίσης<br />
το χορό μια γόβα πεθαίνει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />
Αυτά είχα να σας πω...θα σας έλεγα κι άλλα..ωχ!! καημός..του Μιλάνου η  Σκάλα.....<br />
Την θυμάμαι απόψε και κλαιω ω! πόσο κλαίω.......<br />
Μια ( Κόκκινη ) μένει πλέον εδώ...σπορτεξοζωή η ζωή της, σπορτεξοζωή η υπαρξή της,<br />
σ` ένα Ταγκό τελευταίο.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<br />
<br />
6.11.2017<br />
Αδαμοπούλου Γεωργία<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-11-2017</td><td valign=top></td></table><br />