Στων κοτσυφιών το ξεφάντωμα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ευχαριστώ καλά μου φιλαράκια για όλα και σήμερα ένα ...διαφορετικό...που , κατόπιν δικής σας παραίνεσης έκατσα και το έγραψα, γερνώ μαθαίνοντας.....κι είναι τόσο ωραίο αυτό, καλημέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν ο δρόμος τραχύς
με στουρνάρια κοφτερά,
στεφανωμένος με βάτα
κι αγκάθια τρανά.
Ούτε ένα κλωνί δεντρολίβανο
ούτε μια πικροδάφνη
με ροζ φουστάνι.

Ένας δρόμος ξεχασμένος
εδώ και χίλια χρόνια,
λόγκος με γκορτσιές
αγριελιές , πουρνάρια,
σφελάχτρια, ξερό το χώμα,
βαθιές χαραμάδες,
χίλιες πληγές.
Όχεντρες, στολισμένες,
το καθαρό τους πουκάμισο,
που άλλαξαν σήμερα,
άλλαξαν χθες.
Πάντα, πάντα θα φορούν,
έναν αστραφτερό, χρυσό μανδύα

Ήταν ο δρόμος τραχύς,
χωρίς, διαβάτες,
χωρίς οδοιπόρους,
χωρίς περιπατητές.
Μήτε μια άσπρη, μαργαρίτα,
μήτε μια κόκκινη παπαρούνα,
μήτε ένα άνοιγμα, στον ορίζοντα.
Κι είπαν δυο άγρια περιστέρια.
Μα αυτός βγάζει σε πλατάνια,
μα αυτός βγάζει σε ιτιές,
σ` άσπρες πικροδάφνες.
Μα σταθείτε, αφουγκραστείτε...
των κοτσυφιών το ξεφάντωμα.
Το μελωδικό κελάρυσμα,
το νάμα της δημιουργίας.

8.11.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2017