Διαμάντι που γυαλλίζει

Δημιουργός: nikos, Νίκος

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2005 - Γιατί όλοι μας θα έχουμε σκεφτεί κάποτε, πως περνούσαμε μικροί, με τους φίλους μας ολημερίς μαζί και ξαφνικά οι αποστάσεις ανάμεσά μας μεγαλώνουν και λίγο-λίγο χανόμαστε, ξεχνιόμαστε... Κι αυτό το ποίημα είναι για να τους φέρει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περνάω το χρόνο εκεί,
που είναι φίλοι και γνωστοί
μια παρέα μαζί,
φίλοι παντοτινοί.

Νικάω τη μοναξιά μου
και διώχνω την ερημιά μου,
με φίλους κοντά μου,
από τα παλιά μου.

Είναι το μόνο πράγμα, που γεμίζει,
είναι το μόνο πράγμα, που με πονά.
Το καλύτερο διαμάντι, που γυαλλίζει,
το καλύτερο κομμάτι, έτσι απλά.

Αχ μεγαλώσαμε μαζί,
ένας εδώ, άλλος εκεί,
πλέον καθένας ζει
κι έχουμε πια χαθεί.

Αστέρι μου ψηλά εκεί,
μια μεγάλη κάνω ευχή,
με φίλους να ζήσω
και ας ξεψυχήσω.

Είναι το μόνο πράγμα, που σου ζητώ,
γονατιστός Θεέ μου, σε προσκυνώ.
Αλήθεια το όνειρό μου, έλα βγάλε
και ύστερα την ψυχή μου, έλα πάρε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-07-2006