Μια γροθιά αετοί, στολισμένα φεγγάρια

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα, Στα παιδιά τα φεγγάρια τα κρίνα , στις καθάριες ψυχές στου ουρανού τα περβόλια. ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βγήκαν κι είπαν....
Τελειώνει ο ήλιος, στερεύουν τα ποτάμια,
στερεύουν οι φωνές μας.
Σβήσαν τ` αστέρια, τα περιστέρια ,
βάφτηκαν κοράκου χρώμα.
Στα μάρμαρα αντηχεί ο θρήνος,
αυτών που δεν προσκύνησαν.
Κάηκαν οι ελιές, στα λιακωτά,
του θεού, μαύρα τα κούρβουλα,
ελευθερίας..ξέφτια,
ανθρώπων ραπίσματα.

Βγήκαν κι είπαν....
Η Ρωμιοσύνη, ντύθηκε με μαύρο μανδύα,
στ` αλώνια χορεύουν δυνάστες,
δήμιοι, με χρυσή περικεφαλαία.
Στέρεψαν, οι πηγές, στέρεψαν
τα λόγια, ορφάνεψαν τ` αλώνια
κλείσαν των πουλιών τα περάσματα.
Σκούριασαν τα σπαθιά μας, στα θηκάρια,
σκούριασαν τα κοντάρια, στης γαλανής,
στερνό το λυγμό.

Βγήκαν κι είπαν........
Μη μιλάς, ούτε εσύ, ούτε αυτοί, ούτε οι άλλοι.
Μη μιλάς, για λευτεριά, έχει σκοτάδι βαθύ..
νεκροί οι ουρανοί,
νεκροί, οι Γερανοί.
Μόνο σκλαβιά αλυσοδένει, δικαίου ψυχές,
στις ξερολιθιές, πάνω απ` φουρτουνιασμένα..
πέλαγα.

Βγήκαν κι είπαν.......
Σαν ακούς τις ερπύστριες, στα χαρακώματα του μίσους,
μη μιλάς, κρύψου, κρύψου καλά.
Μαντάλωσε τις σφαλισμένες πόρτες,
μαντάλωσε γερά τη ψυχή σου.
Μη μιλάς.....ποιος σου είπε...
...Ότι έχεις δικαίωμα να ζήσεις!!!!!!!!!!!

Βγήκαν κι είπαν.....
Νεκρική η σιγή, πόσο όμορφα,
απλώνεται στα κυπαρίσσια, πάνω στη πέτρα..
την ξερή, του Γολγοθά των μαρτύρων,
που ανέβηκαν στ` άστρα.
....Με το σουγιά στο κόκκαλο!!!..........
ως λέει ο ποιητής...
κει που έσκιαζε η φοβέρα κι ο βούρδουλας
χάραζε τα κορμιά των Αγίων,
για ελευθερίας, δικαίωμα.

Βγήκαν κι είπαν..
Ω!! πόσα βγήκαν κι είπαν.
Μια γροθιά παλικάρια, μια γροθιά,
στεφανωμένα κρίνα.
Μια γροθιά του Μαγιού, ματωμένα γαρύφαλλα!!
Με τον ήλιο στα μάτια, δάφνες κι ελιές...
στην ψυχή, ελπιδοφόρο, αγώνα ξεκίνημα.
Στ υψώματα εκατοντάδες καντήλια,
φώτα πορείας, ψυχή, της πατρίδας που ποτέ
δεν γονάτισε.
Λευκές πασχαλιές, καντηλέρια Λαμπρής,
Αγίων ανάματα.
Μια γροθιά ενωμένη, φωνή των λιονταριών,
που ελευθερία με πάθος διεκδίκησαν.
Στ` άρματα, στα οδοφράγματα,
σαν κυλούσε το αίμα ζεστό..
τρανών σταυραετών , παιδιά της γλυκιάς
της πατρίδας, στεναγμών και λυγμών,
μόνη αυτή αγαπημένη, στις καρδιές μας,
γαλάζιο κρίνο, πλανεύτρας μειδίαμα.
Μια γροθιά αετοί, στολισμένα φεγγάρια, φώναξαν.
Εδώ Πολυτεχνείο...εδώ Πολυτεχνείο....
Κι όπως η ιστορία προστάζει και αίμα ηρώων καλεί!
Νέες γροθιές νέα χέρια, θ` ανταμωθούν..............
Στης λευτεριάς τα περβόλια!
Στης γαλανής το στερέωμα!
Φωνές...θ` ακουστούν.......
.........Να θέλεις να ζήσεις, είναι δικαίωμα..........

17.11.2017
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-11-2017