Ο μύθος των Χριστουγέννων

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο μύθος των Χριστουγέννων</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο μύθος των Χριστουγέννων</b><p>Δημιουργός: Γιώργος Παν<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Απεγνωσμένος,<br />
θυμάται κάποιους τελευταίους φίλους που φύγανε κι αυτοί μες τη ντροπή όπως φεύγει η τελευταία τηγανιτή πατάτα απ' το Χριστουγεννιάτικο πιάτο. <br />
<br />
Της ντροπής<br />
<br />
Μεγάλωσε με αυτούς που φύγαν. Παρατηρούσε τη ζωή τους. τη μελετούσε και με τον καιρό τη μιμούνταν όχι χρησιμοθηρικά , αλλά να.. σαν η μόνη δυνατή επιλογή, σαν το μόνο φωτεινό μονοπάτι σε σκοτεινούς καιρούς.<br />
<br />
Φύγανε λοιπόν. Και φεύγοντας τραγουδούσαν με δάκρυα ζεστά στα μάγουλα: "Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή"<br />
<br />
Τι το θες?<br />
Για τα παλιά θα μιλάμε τώρα?<br />
<br />
Εχθές το βράδυ ήλπιζε πως θα έβρισκε λίγο απ' αυτό το παλιό φως όταν έμαθε έκπληκτος και γεμάτος ενθουσιασμό πως θα τους επισκέπτονταν στο σπίτι τους κάτι θείοι της μάνας του. Άνθρωποι, απόγονοι προσφύγων, που έζησαν κι ωραίες εποχές, ξένοιαστες, απ' ο,τι μας λένε, και έζησαν και λίγο έρωτα.<br />
Ο μπάρμπας δε, είχε κάνει και στα καράβια, θα σου πω άλλη φορά γι' αυτόν. Στον Καναδά λέει χόρεψε ζειμπέκικο και του λένε κάτσε εδώ στο μαγαζί "περσώνα" (ή κάπως έτσι), "φίρμα" που λένε, να χορεύεις να σε πληρώνουμε, να γουστάρει ο κόσμος. Αλλά αυτός είχε το μυαλό του στην Έλλη, στο χωριό του, και στο καΐκι του. Εχθές λοιπόν αφού είδε τα μουσικά όργανα στο σπίτι, ήπιε δυο κρασιά, παρήγγειλε ένα ζειμπεκάκι, βούρκωσαν τα μάτια του και σηκώθηκε να το χορέψει. Λεβέντης, αητός με ανοιχτή φωνή προς το σύμπαν, δε φοβάται τίποτα. Και πάνω σε ένα ψαλίδι, γλιστράει το χαλί, δεν είχε και καλή ισορροπία, καλά αντανακλαστικά που λέμε κι έπεσε στον καναπέ. Ντράπηκε! σηκώθηκε, χόρεψε ακόμη λίγο και ξαναέκατσε. Τον πήρε από κάτω τον κακομοίρη. <br />
<br />
Κι όμως αυτός είναι πιο λεβέντης, πιο αγνός, πιο αληθινός, πιο άνθρωπος από τους σημερινούς σαυρανθρώπους. Δεν έχω κάτι με τις σαύρες. Απλά περι αυτού πρόκειται. Διότι φίλε μου, διαφημίζουμε τόσα χρόνια την ανθρωπιά σαν κάτι ιερό, να μη ξεχνάμε τις διαφορές μας από τα ζώα, αυτές που μας ομορφαίνουν κι όχι αυτές που μας ασχημαίνουν, διότι ασχήμια είναι βέβαια να στήνονται οι άνθρωποι σε μια γραμμή κι άλλοι τόσοι απέναντί τους και να σημαδεύονται στα κεφάλια. Φυσικά και είναι ασκήμια! Δεν είναι ανδρισμός καλέ μου τυφλοπόντικε. Κι ας έχεις στραβογαμήσει με αυτόν τον τρόπο δεκάδες νεαρές κορασίδες. Ε, τι να κάνουμε τώρα, αφού κι αυτές ηλίθιες είναι, δεν το κατάλαβες? Φυσικά και το κατάλαβες, και ηδονήστηκες μέσα στην όλη μαλακία της υπόθεσης. Περί αυτού ομιλούμε.<br />
<br />
Αλλά, σε ποιον να τα πεις και ποιος να σου απαντήσει. Αφού κουβέντα ποιά δεν υπάρχει. όλοι τρελοί στη δική τους σφαίρα. Άλλα λέει η γιαγιά μ' κι άλλα ακούν τ' αυτιά μ'<br />
<br />
Γι' αυτό λοιπόν ο φίλος μας βρέθηκε αποκλεισμένος, απογοητευμένος και ξεχασμένος απ' την κοινωνία σε έναν έρημο τόπο, έξω από πόλεις και χωριά. Και δε γιορτάζει ούτε Χριστούγεννα, ούτε πρωτοχρονιά μήτε και τρώει τυρόπιτες κι αρνιά.<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2017</td><td valign=top></td></table><br />