Εμυ Τζωαννου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Εμυ Τζωαννου - Πανδαισία Ιριδισμών</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Εμυ Τζωαννου - Πανδαισία Ιριδισμών</b><p>Δημιουργός: sofia strezou, <i>ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ - SOFIA STREZOU</i><p><i> ΕΜΥ ΤΖΩΑΝΝΟΥ - Πανδαισία Ιριδισμών</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΕΜΥ ΤΖΩΑΝΝΟΥ - Πανδαισία Ιριδισμών<br />
<br />
Διαβάζοντας την ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΙΡΙΔΙΣΜΩΝ, την δίγλωσση ποιητική έκδοση της Έμυς Τζωάννου, σε μετάφραση Παρασκευής Μόλαρη, ο αναγνώστης ανακαλύπτει πως η γραφή εμπεριέχει τη διαύγεια των νερών του Αιγαίου! <br />
Οι στίχοι λούζονται στη λαμπρότητα του ελληνικού ήλιου, για να αναδειχθεί ποιητικά το τοπίο που διαπερνά ολόκληρη τη ζωή της. <br />
<br />
Η μακρά απουσία στο εξωτερικό κι ακόμα η δύσκολη και πρόσφατη απόφαση να ξενιτευτεί ξανά, οδηγούν την πένα της στα γνώριμα όσο και νοσταλγικά μονοπάτια, προσπαθώντας με λέξεις να διατηρήσει ακλόνητη την ελληνικότητά της. Κι είναι αυτή η ελληνικότητα, που επιθυμεί να την ταξιδέψει με όποιο τρόπο της είναι μπορετό, αντανακλώντας σε λέξεις αισθητικές θεάσεις. <br />
<br />
Στον εγκιβωτισμένο νόστο συναρμολογεί πτυχές εκτοπισμένης μνήμης, που είναι ισοδύναμη με την ευδιάκριτη και επαρκή ενσωμάτωση των εικόνων που την ακολουθούν, στις αφηγηματικές περιπλανήσεις της.<br />
Το απειλητικό ρήγμα της διασπορικής εμπειρίας, επαναφέρει την ποιήτρια στην αυτονόητη καταγωγή της, με λυρικούς εξαγνισμούς σε φωτοχυμένους καταυλισμούς ονείρων! <br />
<br />
Στον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου <br />
 <br />
Στον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου<br />
πετάνε οι πιο απρόσμενες ελπίδες<br />
Στον αφρισμένο γιαλό των νησιών μας<br />
κολυμπάνε τα πιο κρυφά μας όνειρα<br />
Προσδοκίες και ελπίδες γενεών γενναίων<br />
Παρελθόν και μέλλον των αιώνια νέων ...<br />
<br />
Οι καιροί των παιδικών μου χρόνων<br />
ανέπαφοι καταυλισμοί του παρελθόντος<br />
που με φιλοξενούν στα τσαντίρια τους<br />
και με κερνούν τις θύμισες<br />
σε κρυστάλλινα ποτήρια αποχαιρετισμού<br />
για να καταπίνω την ανάμνηση <br />
και να λειαίνω τους λυγμούς<br />
<br />
Μια ανεπαίσθητη κηλίδα από φως<br />
αναβλύζει στη σκέψη μου<br />
σαν αναπάντεχο γέλιο τ’ ουρανού<br />
σαν σιωπηλή υπόσχεση<br />
σαν όραμα μιας χαραυγής<br />
<br />
Κι αν για την Έμυ Τζωάννου ο νόστος  είναι ο ανοιχτός δίαυλος για την επικοινωνία και την επανασύνδεση με την πατρίδα, στον αντίποδα της γραφής βρίσκεται ο ορμητικός ποταμός του έρωτα που την παρασύρει ακριβοθώρητες νύχτες, σε παθιασμένες θάλασσες. Δίπλα σ’ αυτές θα ονειρευτεί, θα κολυμπήσει, θα ναυαγήσει… <br />
<br />
Με λυρική πνοή θα χτίσει στίχους από τον αυθυπόστατο κόσμο των λέξεων, προβάλλοντας την ποιητική πληρότητα της έμπνευσής της! <br />
Σκιρτήματα και σπαράγματα κινητοποιούν αισθήσεις και συναισθήματα, εμποτίζοντας αδιάλειπτα την ποιητική της αλήθεια. <br />
<br />
Ανατάσεις και πτώσεις, χαρές και λύπες αφιερώνονται στο βωμό της γραφής. <br />
Η ποίηση γίνεται λατρεία που τελείται στο Απολλώνιο, φως δικαιώνοντας τη λογοτεχνική χίμαιρα της ποιήτριας. <br />
<br />
Λεκτικά αποστάγματα διυλίζονται από υπερρεαλιστικές εικονοποιήσεις, για να κατατεθεί μεταστοιχειωμένο στο χαρτί το συνειδητό ή το ασύνειδο βίωμα της ερωτικής εμπειρίας. <br />
Γιατί, πάντα στο βάθος της νοηματικής αιχμής, εμπεριέχονται υλικά ψήγματα από το προσωπικό σύμπαν της δημιουργού. <br />
Με ενικούς ψιθύρους αναδύεται η συναισθηματική συνέπεια της αγάπης, στους εναγκαλισμούς της νύχτας. <br />
<br />
Η ποιητική του ονείρου χώρα δεν περιβρέχεται απλώς από τη θάλασσα. <br />
Είναι η θάλασσα που μέσα της κολυμπούν υφολογικοί και νοηματικοί πειραματισμοί, για να κληροδοτηθούν τα θροΐσματα της ψυχής στην ποίηση, αρθρώνοντας το ανείπωτο.<br />
<br />
 Όλη τη νύχτα<br />
 <br />
Όλη τη νύχτα  κολυμπούσα στα όνειρά σου<br />
με την καρδιά μου ετοιμόγεννη<br />
να ψάλλει «σ’ αγαπώ»<br />
 <br />
Όλη τη νύχτα μελωδούσα στον κόσμο σου<br />
και μες το θρόισμα της ψυχής σου<br />
ανάβλυζε η τρυφερότητα σε ανάταση<br />
<br />
«Ω ποίηση είσαι η αρχή του μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού μας ταξιδιού», θα πει ο μεγάλος μας ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης. <br />
Έτσι, η Έμυ Τζωάννου γράφει το μικρό της ταξίδι με στίχους στην περγαμηνή του χρόνου, για μια μελλοντική αιωνιότητα. <br />
<br />
Ανήκει στους εραστές της ποίησης των αστεριών, που κυοφορούν την ποιητική σκέψη, αποκωδικοποιώντας εκχυμώσεις αισθήσεων. <br />
Με απαλή τρυφερότητα συλλέγει λέξεις, ψηλαφίζοντας στιγμές - μνήμες - σιωπές. <br />
Αρώματα και χρώματα αποδίδονται πηγαία με ευκρίνεια στοχαστικού παρατηρητή, αναπλάθοντας στίχους που διαθλώνται στους ορισμούς του φωτός.<br />
<br />
Η προσωπική μυθολογία της ποιήτριας γίνεται το εφαλτήριο για να αφυπνισθούν<br />
σιωπές, που διαπερνούν τα χρονικά όρια του ενεστώτα στα δοξαστικά του έρωτα και της ποίησης! <br />
<br />
Εραστές της ποίησης των αστεριών <br />
 <br />
Εμείς,<br />
οι εραστές<br />
της ποίησης των αστεριών<br />
 <br />
Ταλαντευόμαστε<br />
σε αινιγματικές ατμόσφαιρες<br />
αδιάτρητου κόσμου<br />
 <br />
Ξεγυμνωνόμαστε<br />
σε συναισθηματικούς καταιγισμούς<br />
αρένας μύθων<br />
  <br />
Παραδινόμαστε<br />
σε άσπιλη ευδαιμονία<br />
αίσθησης - παραίσθησης<br />
 <br />
Πλανιόμαστε - πλανόμαστε<br />
σε αιωρούμενα όνειρα<br />
που αναβλύζουν δάκρυα<br />
 <br />
Μνήμης - Ανάμνησης !<br />
<br />
Για την Έμυ Τζωάννου, η ποιητική τέχνη είναι ο τόπος που «συναρπάζει, παρασύρει, μαγεύει». <br />
Είναι ο τόπος που η ζωή της διασταυρώνεται με μικρούς ή μεγάλους στίχους, φωτίζοντας αναδρομικά τις πτυχές μιας ιδεατής καθημερινότητας. <br />
Κι είναι αυτή η καθημερινότητα, που η ποιήτρια συγκινησιακά ρευστοποιεί από το ανεξιχνίαστο της ψυχής, για να ανθοφορούν τα ριζώματα της ποίησής της.  <br />
<br />
Η ποιήτρια επιλέγει την εικαστική στιχουργία, για να μεταφέρει αλληγορικά την φαντασιακή της έκρηξη! <br />
Με αυτόν τον τρόπο, καταφέρνει να αναδειχθεί η αυθόρμητη ιδεατή - γνωστική ισορροπία, αισθητοποιημένη πια, ταυτοποιώντας τη γνησιότητα της γραφής της.<br />
<br />
Η εντύπωση των συναισθημάτων αναπαράγεται από την οριακή εκκρεμότητα του προσωπικού ψυχικού βυθού, αλλά και της παρορμητικότητας ενός νου που κεντρίζει και κεντρίζεται από σκέψεις και αισθήσεις. <br />
Έτσι κι αλλιώς, πάντα η ποίηση θα αναστηλώνει με λέξεις τη ματαιότητα, εκμετρώντας διατυπωμένες ιδέες στα περιθώρια της ποιητικής επικράτειας. <br />
<br />
Ανεξιχνίαστες ψυχές <br />
 <br />
Η Ποίηση <br />
συναρπάζει, παρασύρει, μαγεύει<br />
 <br />
ως σειρήνα<br />
αναδεύοντας – αναδεικνύοντας<br />
ανεξιχνίαστες πτυχές της ψυχής<br />
 <br />
ως ασπίδα<br />
διακοσμημένη από συναισθήματα<br />
αυθόρμητα – γνήσια<br />
 <br />
ως πείραμα<br />
αποκαλύπτοντας<br />
τα βάθη της παρόρμησης του νου.<br />
<br />
Είναι γεγονός, πως σχεδόν πάντα η μνήμη αντιστέκεται στη λήθη. <br />
Οι διανυσματικές συνιστώσεις των σωματικών και ψυχικών βιωμάτων και εμπειριών μεταστοιχειώνονται σε απόκρημνες θεάσεις, στις αλληγορικές συνθέσεις των ποιημάτων. <br />
<br />
Η δημιουργός δανείζεται απατηλές βεβαιότητες για να εκφράσει πληγές, αποκαλύπτοντας πόνους αόρατων τραυμάτων. <br />
<br />
Η ερωτική περιοχή νοηματικά μετατοπίζεται σε ουρανούς και πελάγη, επιδιώκοντας να φανεί το μέγεθος της θλίψης. <br />
Οι ενσαρκωμένοι ποιητικοί σπασμοί θα συνθέσουν ένα ιδεατό συνονθύλευμα λυγμών και συναισθημάτων, που εσωκλείονται στον ανερμάτιστο ουρανό και στην απεραντοσύνη της θάλασσας. <br />
<br />
Κανένα πέλαγος, κανένας ουρανός <br />
 <br />
Κανένα πέλαγος δεν λησμονεί<br />
τα τραύματά του<br />
από τις οργισμένες τρικυμίες του<br />
 <br />
Κανένας ουρανός δεν σιωπά<br />
τους λυγμούς του<br />
από τους σπασμούς των ανεμοστρόβιλων<br />
<br />
Στους ποιητικούς χάρτες, η απουσία είναι η απρόσιτη παρουσία. <br />
Συχνά, προσφιλής επανέρχεται σε θολά τοπία, για να διαπεράσει σιωπές στις νοητικές προεκτάσεις.  <br />
Διαχέεται αλλά και αποσχίζεται από την βαρύτητα της σκέψης και των συναισθημάτων, για να ξορκίσει την ερήμωση της μοναξιάς, προσπερνώντας βήμα - βήμα τα πέπλα της απουσίας. <br />
<br />
Η ποιήτρια εγκαταλείπει μια πιθανή θλίψη στο αύριο, επιχειρώντας το άνοιγμα στην υποσχετική ενός νέου ορίζοντα. <br />
Άλλωστε, το αγνάντεμα του ουρανού και της θάλασσας είναι η δική της κατάκτηση στον τόπο των αισθήσεων.<br />
<br />
Συναρμολογώ τις πτυχές του νου μου <br />
 <br />
Συναρμολογώ τις πτυχές του νου μου<br />
και τις τοποθετώ στα ράφια της λογικής<br />
Περιορίζω τις σκέψεις μου<br />
για να αποφύγω τα θολά τοπία σου<br />
Κεντρίζω τη σιωπή μου<br />
με τα πέπλα της απουσίας σου<br />
Αγναντεύω τις αυριανές διαδρομές μου<br />
σε νέους τόπους και ορίζοντες<br />
<br />
Σιγά - σιγά, βήμα - βήμα<br />
σε προσπερνάω<br />
<br />
Η Έμυ Τζωάννου διευρύνοντας και ανανεώνοντας την γραφή της, θα συνεχίσει να κατοικεί στο επάλληλο σύμπαν της ποίησης. <br />
Θα υπάρχει στους απροσδιόριστους χρόνους, επιχειρώντας την ανατομία των αισθήσεων στα περιγράμματα του ποιητικού φαινομένου. <br />
Αθεράπευτα ρομανική θα περιπλανάται σε εύθραυστες σιωπές και ανάσες λέξεων, εκπέμποντας συγκίνηση! <br />
<br />
Ο γαλανός ουρανός, το βαθύ μπλε της θάλασσας του Αιγαίου, ο έρωτας και τα τρικυμισμένα του πάθη θα αντικατοπτρίζουν την αστείρευτη ανάγκη της για έκφραση, στα λαμπρά περιστύλια της ποίησης!<br />
<br />
Υπάρχω   <br />
Υπάρχω<br />
σε απροσδιόριστους χρόνους<br />
γλιστρώντας<br />
στις χαραμάδες της σκέψης<br />
στις προσευχές των δακρύων<br />
στα φώτα της μνήμης<br />
στα ρυάκια της χαράς<br />
στις διάφανες ώρες<br />
στο μύθο της νύχτας<br />
στις ραγισμένες εικόνες<br />
στα μεθυσμένα φιλιά<br />
στα ανείπωτα λόγια<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2018</td><td valign=top></td></table><br />