Θέλησα

Δημιουργός: Καραμελομένος_Χιμπανζτής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

"Μεθυσμένη μού 'πες πως πεθυμάς σκοτάδι να γενείς και γέλασες.
"Να, έτσι!", μού 'πες και έσβησες το φως, δίχως σκέψη.

Αποκοιμήθηκες γαλήνια ασάλευτη,
ανέφελη ερωμένη του έφηβου Θανάτου.

Και εγώ ανήσυχος ξαγρύπνησα πλάι σου,
εξετάζοντας κάθε σου σπιθαμή.

Σαν σκόνη θέλησα να παλιώσω πάνω στο πάλλευκο σφριγηλό σου δέρμα.

Να πλαγιάσω κρυφά στα πνευμόνια σου και σαν μικρή γλυκιά ανάσα να γεννηθώ μέσα από τα λεπτά σκοτεινά ρουθούνια σου, βλέποντας έκπληκτος τον Κόσμο για πρώτη φορά.

Σε άγγιζα κρυφά και σε μια στιγμή μονάχα εκπλήρωνα κάθε βήμα της ύπαρξής μου.

Στα πρώτα ήμουν παιδί, ενθουσιώδες, αγαθό, χειμαρρώδες, ανατριχίλα σπιρούνιασε τα σωθικά μου αγγίζοντας το Άφταστο.

Έπειτα ώριμος άντρας, φλογισμένος από πάθη, πόθους και αδυναμίες, γίνηκα κτήνος και ποιητής συνάμα όταν σε άγγιξα. Θέλησα να σε αισθανθώ ολοκληρωτικά, να σε βάλω στη χούφτα μου σαν πέτρα χωματιασμένη και να σε κάνω για πάντα δική μου.

Ύστερα γέρος, πράος, μειλίχιος και λιγομίλητος, το χάδι μου προσέφερε απλόχερα ανακούφιση και συντροφικότητα. Ήταν τότε που πεθύμησα περισσότερο από ποτέ το άγγιγμά σου, ανεξίτηλη ανάγκη μου.

Ευχήθηκα να γενούμε αγάλματα, άφθαρτα και ασάλευτα, να μη χωρίσουν ποτέ τα ενωμένα σφιχτά δάχτυλά μας.

Θέλησα να σκεπάζω για πάντα το κορμί σου σαν δροσερό και απαλό λευκό σεντόνι του Ιούλη.

Να γίνω σκόνη, να προστατεύω ευλαβικά το άψυχο κορμί σου, έτσι που για πάντοτε, χωρίς να το ξέρεις, αιώνια αγκαλιασμένοι να μένουμε".

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2018