Αδιάκοπες διακοπές στην Αθήνα Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ΑΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Περνάω τις πιο όμορφες ημέρες.
Διακοπές στην Αθήνα, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.
Ξυπνώ τα χαράματα για τη δουλειά
γυρίζω στο σπίτι ξεθεωμένος απο την κούραση.
Κάνω τη μέρα δύο μπάνια μέσα στο αυτοκίνητο
άλλα τρία απο τον ιδρώτα και ένα στην ντουζιέρα.
Νιώθω ευτυχισμένος, που δεν βλέπω τη θάλασσα
άλλωστε η θάλασσα είναι γεμάτη γυναίκες.
Μισώ τις γυναίκες, θέλω να καούν στην κόλαση
πάντα έχουν τις καλύτερες τύχες στην εργασία.
Τα καλοκαίρια ταξιδεύουν στην Ελλάδα, κάνουν οικογένεια
και στο τέλος παντρεύονται τον άντρα που επιθυμούν.
Αντίθετα εγώ, δεν είδα πότε χαρά στα σκέλια μου τόσα χρόνια.
Δε θα κάνω οικογένεια, δε μου αρέσουν τα παιδιά.
Απεχθάνομαι τα ταξίδια, μου αρέσει η μοναξιά και η κλεισούρα
είμαι μονόχνοτος, μίζερος, απροσάρμοστος.
Ψέματα λέω, ζηλεύω, δεν είναι αλήθεια.
Αγαπώ τις γυναίκες και τη θάλασσα
γιατί χωρίς αυτές δε θα έγραφα τίποτα, ποτέ μου.
Τα ποιήματά μου αφορούν τον έρωτα και την αγάπη.
Δε νιώθω αγάπη, δε τη γνωρίζω, ποτέ δε την ένιωθα.
Νιώθω απελπισμένος και μόνος, είμαι δειλός.
ʼλλοι στη θέση μου, θα είχαν αυτοκτονήσει.
Είμαι στη χειρότερη θέση, συγκριτικά με όλους τους φίλους.
Είχα πάντα τη μειονεκτικότερη θέση, απέναντι στη ζωή.
Δε γνωρίζω πως είναι το γέλιο, κλαίω συνέχεια, χωρίς λόγο.
Έμαθα να μισώ και να ζηλεύω τη χαρά που νιώθουν οι άλλοι.
Λυπάμαι όταν οι φίλοι παντρεύονται
αλλά χαίρομαι σαν ακούω, πως κάποιος έχει πεθάνει.
Ψέματα, ψέματα λέω, απλά είμαι διαφορετικός.
Δε μεγάλωσα φυσιολογικά, όπως κάθε φυσιολογικό παιδί.
Στο σχολείο οι φίλοι, κρυφοφιλούσαν τις συμμαθήτριες.
Σε μεγαλύτερη ηλικία, πήγαιναν μαζί στα ξεχοδοχεία, και τα μπουρδέλα.
Σε εκδρομές, έβρισκαν ευκαιρία να εκφράσουν τον έρωτά τους
με ένα λουλούδι, με ένα τραγούδι, και μια αφιέρωση.
Δε γνωρίζω ούτε που βρίσκεται το κοντινότερο ανθοπωλείο.
Αλήθεια, πόσο στοιχίζει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο;
Μου έλεγαν, οτι το πρώτο παιδικό φιλί, έχει γεύση κεράσι.
Έμαθα πως τα κεράσια, γαρνίρουν όμορφα τα παγωτά.
Δε γνώρισα ποτέ το πρώτο φιλί. Αλήθεια.
Θα μπορούσα να μιλήσω με στίχους, για όλα
προτιμώ να τα πω όπως έγιναν, ατόφια και πεζά.
Μου έλεγαν, πως η πρώτη σεξουαλική επαφή, είναι μαγεία.
Πως ο έρωτας, είναι σαν το ποδήλατο. Ξέρω ποδήλατο.
Πως ποτέ δεν ξεχνάς να οδηγείς, στο κρεβάτι.
Έμαθα ποδήλατο, δεν έγινα εραστής, κάτι είναι κι αυτό.
Στην Αθήνα του 2006, καμιά γυναίκα δε με κοιτάζει.
Κυκλοφορώ με αμάξι του 70, στην τσέπη έχω μόνο 5 ευρώ.
Ο τραπεζικός μου λογαριασμός, μόνιμα αδειανός.
ʼνεργος κατά περιόδους, εργαζόμενος με συμβάσεις.
Τα καλοκαίρια δουλειά, τους χειμώνες μπατίρης.
Τριάντα χρόνια μπακούρι, αγάμητος, στερημένος.
Έτσι έμαθα, να κοιτάζω τους άλλους, να τους ζηλεύω.
Μόλις δω γυναίκα στο δρόμο, γίνομαι επικίνδυνος
νιώθω κάτι να σκιρτίζει, μέσα απο το παντελόνι.
Πολλές φορές αυτό, λόγω κούρασης, δε σηκώνεται.
Σιγά σιγά, όσο περνάνε τα χρόνια, δε θα λειτουργεί κι όλας
ή θα παρουσιάζει προβλήματα σοβαρής δυσλειτουργίας.
Είμαι βέβαιος, πως έχω ανθρώπους να με αγαπούν.
Το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει μια εβδομάδα.
Πιθανολογώ πως όλοι οι φίλοι, δυο - τρεις δηλαδή
βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε διακοπές, στη θάλασσα.
Αλήθεια, τί χρώμα είπαμε, πως έχει η θάλασσα, πράσινο;
Ψέματα, ψέματα, κάνω ένα μπάνιο το χρόνο, στο Μαραθώνα.
Ας μην έχω παράπονο, μαυρίζουν τα χέρια απο τον ήλιο
μέσα στο αυτοκίνητο, μέσα στο λεωφορείο, για τη δουλειά.
Ο καύσωνας με έχει τσακίσει, δε χρησιμοποιώ κλιματιστικό.
Πιστεύω πως είναι καλύτερα να προσαρμόζεσαι
με τις υπάρχουσες συνθήκες του περιβάλλοντος.
Έτσι όπως προσαρμόστηκα, τριάντα χρόνια στην απομόνωση
κλεισμένος μεσα στο καβούκι μου, σα χελώνα.
Με βλέπει ο ήλιος, τον βλέπω κι εγώ, κι αυτό φτάνει.
Αν με κοίταζε και κάποια γυναίκα, θα πέταγα στα σύννεφα.
Αλήθεια, είναι καμιά απο εσάς Αθηναία και μόνη;
Ξέρετε, θα μπορούσαμε να περάσουμε πολύ όμορφα, κυρίες μου!
Χρειάζομαι δασκάλα, δε γνωρίζω τίποτα για τον έρωτα.
ʼφησα τις γνώσεις μου στο νηπιαγωγείο.
Σταμάτησα εκεί τη ζωή μου, στα θρανία.
Θα περιμένω μέχρι να γευτώ το πρώτο φιλί.
Αν όντως έχει γεύση κεράσι, σκίζω τα πτυχία μου.
Καλές διακοπές, σας μισώ όλους.
Ψέματα, ψέματα, δεν είναι αλήθεια, σας αγαπώ.
Όμως μην παίζετε με τα νεύρα μου και τη θλίψη μου.
Κανείς δεν μπορεί, να σταματήσει το δάκρυ που τρέχει.
Η πληγή των τριών δεκαετιών, δε θα κλείσει ποτέ της.
Θα πεθάνω κάποτε, ίσως απο ασθένεια, με αυτή την πληγή
γιατί το κενό τριάντα ετών, δεν καλύπτεται σε λίγες ημέρες.
Θέλω όλα να τα γνωρίσω, όλα όσα στερήθηκα.
Θέλω όλα να τα γευτώ σαν έφηβος, που του πήραν τη σοκολάτα.
Να φωνάξω, να βρίσω, να απατήσω, να χωρίσω, να αγαπήσω.
Ψέματα, δε θέλω να χωρίσω, να γνωρίσω θέλω, τον έρωτα...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-07-2006 | |