Παραίσθηση Δημιουργός: ftx, Ευτύχης Χαιρετάκης πάω στα βενιζέλεια... άκουσα ότι έχει αθλητές (ουπς, αθλήτριες εννοούσα) με σορτσάκια... θα σας επισκεφθώ αποβραδίς... καλησπέρα! Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ...κοίταζα τη θάλασσα, ούτε κι εγώ δεν ξέρω για πόσες ώρες... κάποιο παλιό τρικάταρτο, βγαλμένο σαν από παραμύθι ταξίδευε προς τη δύση... ξαπλωμένος στην άκρη της ακτής, το οπτικό μου πεδίο ήταν σχεδόν απόλυτα καλυμμένο από γαλάζιο... το γαλάζιο του ουρανού, που εφαπτόταν στο βάθος του ορίζοντα με το γαλάζιο της θάλασσας... ίσως κάποιο μικρό σύννεφο να διέκοπτε αυτή τη γαλήνια μονοχρωμία αραιά και που, ίσως κάποιο πουλί, κάποιο βαρκάκι... ίσως κάποιο κύμα με τον αφρό του...
όταν ξαφνικά το κύμα που κοιτούσα, δε μπορούσε πια να είναι κύμα... άρχισε να φουσκώνει, να ορθώνεται σε ύψη που δεν ταιριάζουν σε κύμα... δεν ταιριάζουν στο ήρεμο τοπίο που μέχρι πριν από λίγες στιγμές έβλεπα μπροστά στα μάτια μου γαληνεμένος... τώρα ο ρυθμός που χτυπούσε η καρδιά μου είχε επιταχυνθεί... μεγάλωνε μαζί με την παράξενη αυτή παραίσθηση που εξακολουθούσε να γιγαντώνεται μπροστά μου και να παίρνει όλα τα χρώματα της ίριδας... και τότε είδα πιο καθαρά...
δεν ήταν κύμα! τα μαλλιά της ήτανε! πράσινα, λευκά, καφετιά, κόκκινα, πορτοκαλιά, κυματιστά μαλλιά! μαλλιά λουσμένα στο βυθό των θαλασσών και δεμένα με τη ζωή του και τα στολίδια του! λογιών-λογιών καταπράσινα φύκια κι ολοπόρφυρα κοράλλια τα στόλιζαν, κι αντί για τσιμπίδια, αντί για στέκες και χτένες, ήτανε στη θέση τους κοχύλια σε μια πανδαισία από χρώματα και σχήματα... και φως...
ο ήλιος είχε κατέβει ξαφνικά τόσο χαμηλά, ολοστρόγγυλος και χρυσός, φανερώνοντας καθαρά τις γραμμές του προσώπου της... ή μήπως ήτανε το φεγγάρι; το φεγγάρι πρέπει να 'ταν, γιατί αλλιώς τον ήλιο πώς θα μπορούσα να τον κοιτάζω έτσι κατάματα χωρίς να τυφλώνομαι; μα τι λέω... λες και τα υπόλοιπα που βλέπω μπορώ να τα εξηγήσω με τη λογική... ο ήλιος ήταν... ο ήλιος και οι γραμμές του προσώπου της... ο λαιμός της... το ένα της χέρι...
στο στόμα της κρατούσε ένα κοχύλι, που τόσο πολύχρωμο, τόσο μεγάλο και τόσο όμορφο δεν έχω ξαναδεί ποτέ! μακάρι να μπορούσα να το κλείσω όπως εκείνη στην παλάμη μου... να νοιώσω το σχήμα του με τα δάχτυλα, να κλείσω τα μάτια, και να φυσήξω όπως εκείνη... θα περίμενα να ακούσω κάποιο μακρόσυρτο βόμβο, κάποια νότα, ή τον συνηθισμένο παφλασμό των κυμάτων...
όμως μέσα από το κοχύλι τούτο, δεν έβγαιναν μόνο ήχοι... βγαίνανε πλάσματα, βγαίνανε εικόνες, βγαίνανε μουσικές... ζωή έβγαινε! δελφίνια ξεπήδησαν από κει μέσα παιχνιδιάρια, ένα μπουκέτο από ψάρια, πουλιά, τρίτωνες, ιππόκαμπους, αστερίες... όλα μαζί με φως και νερό ανακατεμένα! κι άνθρωποι... ή ξωτικά... πρόσωπα πάντως σίγουρα! πρόσωπα καθαρά και χαρούμενα, στραμένα κι αυτά προς το μέρος της θαύμαζαν τη μαγεία και την ομορφιά...
μην την ξυπνήσετε με τα γέλια σας, με τα παιχνίδια σας και τα φτερουγίσματά σας... μην τη ρωτήσετε το όνομά της... αφήστε την να κρατήσει λίγο ακόμα τα μάτια της κλειστά... να κρατά στα χείλη της το μαγεμένο τούτο κοχύλι, και να σκορπίζει γύρω της αυτή την ευδαιμονική πανδαισία! μέχρι εκείνο το παλιό τρικάταρτο, το βγαλμένο σαν από παραμύθι, να χαθεί στον ορίζοντα...
http://www.ravensburger.de/portal/images/produktseiten/normal_q/17416.jpg Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2006 | |