σαν μαχαιριά

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάρε με στην αγκάλη σου νύχτα μαλαματένια
να μην ακούω φωνή καμιά, ίσκιους να μη θωρώ
μόνο για μένα μάθε με στη ζήση να χω έγνοια
και για τους άλλους μην πονώ και μην ανησυχώ

Γιατί ως τώρα έσπαγα γυαλί χίλια κομμάτια
κάθε κομμάτι κι άνθρωπος, θρύψαλο και παιδί
και δίψαγα και πείναγα και σφάλιζα τα μάτια
στο φόβο μπρος μιας θάλασσας, στο φόβο της ζωής...

Μάθε με πως τα βλέφαρα να γέρνω, να κοιμάμαι
κι απέξω όσα με πλήγωναν πώς να κρατώ κλειστά
και πώς μονάχα όσα καλά έζησα, να θυμάμαι
να μη κοιτάζει πίσω ο νους, μονάχα στο μπροστά

«Καημένε», ακούστηκε φωνή, «αν σου ‘κανα τη χάρη
θα έπρεπε απ’ το στήθος σου να βγάλω την καρδιά
κι άνθρωπος δίχως την καρδιά, νύχτα χωρίς φεγγάρι
κι αν με ρωτάς πόσο πονά, πονά σαν μαχαιριά»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2018