Στα βράχια έχω σκήτη

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι και χρόνια πολλά για χθες, ένα κόλλημα με την Καππαδοκία, ναι το έχω, μα δεν ξέρω γιατί, ευχαριστώ να είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ` ένα λιθάρι κάθισα
και μέτραγα τ` αστέρια
για όλα όσα προσπάθησα
και όσα πονούν μαχαίρια.

Είχα ξερά, δίψας τα χείλη
στο κουρνιαχτό στη σκόνη
δεν είχα ένα καντήλι
να δω πως ξημερώνει.

Είχα τη σκέψη μοναχή
για όλα όσα αγάπησα
για κείνα που ήθελαν ψυχή
λερούς, δρόμους που πάτησα
.
` Όλο σκεφτόμουν τα πουλιά
ήθελα να τους μοιάσω
να βγάλω τούτη τη θηλιά
άνθρωποι!! να γελάσω.

Να μη θωρώ τους ζωντανούς
που δεν τραβούν σε μάχη
να μην θωρώ και τους τρανούς
να διαφεντεύουνε τη πλάση.

Σ` ένα λιθάρι κάθισα
ν` ακούω ένα τριζόνι
να μην μιλώ...σταμάτησα
για ότι με πληγώνει.

Κι έγινα χρυσός αετός
στης Καππαδοκίας μέρη
ψυχής, καρδιάς ο δυνατός
που δε θωρεί μαχαίρι.

Πήρα στ` ουράνια μια ευχή
πονάει η λάσπη του κόσμου
κι αν έκανα μια προσευχή
μικρός, πολύ ο εαυτός μου.

Έβαλα μια δυνατή φωνή
μ` ακούσαν τα ρουμάνια
μ` άκουσαν οι ουρανοί
στη τόση μου αφάνεια.

Έκανα τις σπηλιές φωλιά
στα βράχια έχω σκήτη
κράτησα ένα κλωνί ελιά
κει στης σιωπής το σπίτι.

22--3-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-03-2018