Μάνα μου, μοναχικέ αετέ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου, συχνά πυκνά, γράφω για την γριούλα μου, να προλάβω.. να της πω...όλα εκείνα που δεν της είπα, ευχαριστώ, να περνάτε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ήσουν ένα άσπρο κρίνο
μ` ένα λευκό χαράς φουστάνι
κι ήταν μικρό παιδί εκείνο
στη κατηφόρα με τη πάχνη.

Δεν έλαμπες σαν άστρο Αυγής
κι ούτε γελούσες μάνα
την ερημιά σου, της κραυγής
την σκέπαζε η καμπάνα.

Μια γκρίζα θύμηση θολή
μαύρο μαντήλι, σφοχτοδεμένο
στόμα ξερό δίχως φιλί
ένα σταυρό είχες πεπρωμένο

Μαύρη σκιά όλο το βιος
στης ρυτίδας το βλέμμα
μήτε ύφαινες αργαλειό
να` χεις μπρισίμια, γνέμα.

Σαν να μην γέλασες ποτέ
είχες σφιχτά τα χείλη
μάνα μου, μοναχικέ αετέ
στυμόνι, φάδι και σφονδύλι.

Τα χέρια σου που ήταν ξερά
σαν την χαραματιά στο χώμα
τα λιοκαμένα τ` ακριβά
είχαν της ορφάνιας χρώμα..

Κόμπο να δένουν το μαντήλι
σφιχτά, ως όριζαν οι άλλοι
μια φιγούρα μες στο δείλι
που` γραφε πάνω, βιοπάλη.

Στα κοκολόγια των αλλουνών
τα κούτσικα..στο λιθαράκι
κείνα τα χρόνια των καημών
στης εγκατάλειψης σαράκι.

Δεν ήσουν κρίνο μάτια μου
κι εγώ μικρό παιδί
ήσουν τ` άσπρα άτια μου
γιατί είχες τη ψυχή.

Όλο γυρνώ στις θύμησες
μον...θυμάμαι τα χέρια σου
Μάνα τα όσια τίμησες
δικά τα καντηλέρια σου.

Μια σκιά γκρίζα, ερημιάς
στη καταφρόνια του καθένα
δεν έμαθες να προσκυνάς
κι από τα δυό, έδινες ένα.

Στην εκκλησιά, πηγαίναν άλλοι
με πρόσφορα! γονατιστοί!
διαθήκη μ` άφησες ατσάλι
άνθρωπος!! γράφει στο χαρτί.

Κοκολόγια...οι ελιές που περίσσευαν στο χώμα, στα χωράφια των άλλων.

24-----3-2018--
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2018