Στα καραούλια του Μωριά

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα , λέτε καλοί μου φίλοι όσους τους ξέχασα, να` ρθουν απόψε με τα καρυοφίλλια στον ύπνο μου, πάντως ομολογώ πολύ το φχαριστήθηκα κι ας με κούρασε λιγάκι, ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν όλοι εκεί ψηλά και ντράπηκα μια στάλα...
σ` εκείνο το μικρό σχολειό, που λέγε η δασκάλα......
Οι ήρωες της επανάστασης παιδιά..κι ένιωθα να ψηλώνω
είχα κορδέλα στα μαλλιά και γαλανή να υψώνω.

Κει που δεν είχαμε ψωμί, είχαμε ανδρείας τα περβόλια
Ελευθερίας τη φωτιά, διαθήκη μας του αγώνα βόλια.
Μπροστά τραβά ο Γέροντας, αρματολός με τα σπαθιά
Κολοκοτρώνης της ψυχής μας, στα καραούλια του Μωριά.

Πέρασαν χίλιοι χρόνοι κι έμειναν στο χαρτί μορφές
αρματολοί και κλέφτες, που` χαν τα μάτια στις κορφές
όλο γυρνούν οι θύμησες, στου Μακρυγιάννη απομνημονεύματα
σταυρός, δάφνη, άγκυρες, στα λάβαρα, σοφίας γνέματα.

Ο Καραισκάκης στ` άλογο, ο Στρατηγός με τα κουμπούρια
ο Ρήγας απ` τα μεταξωτά, λιόχαρη είχες ταμπούρια
που γραφαν με χρυσή γραφή, εις των Ψαρρών τη μάχη
είχες Κανάρη μπουρλοτιέρη, δεν ήσουν λυγερή μονάχη.

Ονόματα γυρνά η ανέμη, Καρύταινα, Βελεστίνο, Γραβιά
Στο Ζάλογγο, οι Σουλιώτισσες, χορός για μάνες και παιδιά
και ζωντανεύει ο Διάκος, που λέγες τι τρανός!!!
κι ας εφοβήθηκες πολύ, στη σούβλα??? ζωντανός?

Ακους Κούγκι στο γέρμα και τον Μιαούλη δεν ξεχνάς
μια έξοδο ζωγραφίζεις κι όλο πατρίδα μου ρωτάς.
Εσύ? μόνο αυτό αξίζεις, που είναι οι δρόμοι της χαράς?
δεν έχεις σπαθιά, καρδιάς μ` ατσάλι, απόθανε ο Νικηταράς.

Που ήταν Τουρκοφάγος, φοβερός!!! με χρυσαφένιο σπαθί
ακούς.. μιλά ο Δράμαλης, κι η Μπουμπουλίνα ορφανή.
Οι μπουρλοτιέρηδες ψυχών, ψηλά στους τοίχους στο χαρτί
ο Υψηλάντης ο λόγιος, Φιλικής Εταιρίας διδαχή.

Καρπενήσι, Καλαμάτα, Ναύπλιο, Λαγκάδια, Ύδρα, Μανιάκι
ο Γέρων, ο Αναγνωσταράς, στων Τζαβελλαίων το κονάκι
Κει στα ταμπούρια ψηλά, του Μπότσαρη ακούστηκε η φωνή
μήτε πιστόλες? έχετε ωρέ! Ραγιαδιλίκι το Σούλι να γενεί!!

Στη στεριά δεν ζει το ψάρι....φωνή στις παιδικές μας ιχνογραφίες
καπεταναίοι, αρματολοί , χατζάρες, τσεκούρια, Αλαμάνα!! αγιογραφίες
Φουσκώνει η ψυχή, ανταριάζει, ένα μπουρλότο γίνηκε ούλη
σπάθες, πέλεκυς, σπαθιά, Έλληνες μωρέ, πάλι δούλοι.

Να το φωνάξεις με λυγμό, ο Παπαφλέσσας--Δικαίος--ν` αποκριθεί
βγείτε απ` το τάφο ούλοι, η Ελλάδα έχει ξανα, μανά σκλαβωθεί.
Να μη θωρώ το βράχο, ο Ανδρούτσος που έδωσε το αίμα
στην Ακρόπολη παιδιά......χίλια οχτακόσια είκοσι ένα

Γαρδίκι, Σπέτσες, Μάνη, Μεθώνη, Δερβενάκια, τα Σφακιά
φλογερή Μαντώ Μαυρογένους, ζουλάπια τ` αγαρηνά σκυλιά.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, στη καρδιά περηφάνια, σφραγίδα
Σαράντα παλικάρια της πέρδικας φτερά, μες στη ψυχή αγκίδα.

Σπαθιά, θηκάρια ανδρείας με χαραγμένο ένα ψαλμό
μορφή της Παναγίας, αστράφταν γιαταγάνια με σταυρό.
Φωτιά και τσεκούρι στους Προσκυνημένους, αντηχεί στο Λιμποβίσι
να υπογράφεις για τη λευτεριά, είναι λαού το ραβαίσι.

Θωρώ.. Στουρνάρα σε ξέχασα, βα`στα μωρ τα κουμπούρια
ήμουν παιδί μικρό παιδί κι Ελευθερίας φρούρια
ήταν οι αγέρωχες μορφές, Ήρωες που είχαν τη τιμή
σκούριασαν τα σπαθιά στα θηκάρια!! κι ο τοίχος έγραφε, Θεσμοί!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν αγαπιέται η Ελλάδα μάτια μου, μ` ένα σβηστό της μνήμης καρυοφίλλι
καταφρονεμένοι ταπεινοί, σκυφτοί, Μεσολογγίου εξόδου πύλη.
Όταν αποφασίσαμε να κάμομεν την Επανάσταση,....κλείνει η αυλαία.
Μια Κυριακή με βάγια κι επτά σπαθιά σημαία.

25-----3---2018---
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2018