Περι πολέμων

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Περι πολέμων</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Περι πολέμων</b><p>Δημιουργός: kin, <i>Γιωργος</i><p><i> Το ξέρω ότι στο τέλος θα υπάρχουν αντιδράσεις, αλλά...(Νικόλα, τα στοιχεία μου είναι στην διάθεση σου ανα πάσα στιγμή σου ζητηθούν απο τις αρχές...)</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ηταν απογευμα κι ο ηλιος ειχε παρει να γερνει.<br />
Μα ηταν καλοκαιρακι κι ειχε ακομη χρονο μεχρι το λιογεμα.<br />
Εκεινη, μολις ειχε κατεβει απο το λεωφορειο και πηρε να<br />
 χαζευει ενα γυρω τα βουνα και τα φαραγγια της Ηπειρου.<br />
<br />
Μα πως της ηρθε τωρα στα γεραματα να κανει τοσο δρομο να <br />
ανεβει εδω πανω;<br />
Εξηνταπεντε χρονια το σκεφτοταν και ποτε δεν το τολμησε το ταξιδι.<br />
Και τωρα, στο παρα πεντε...Τελως παντων, τι ψαχνεις να βρεις...<br />
Αφησε πισω τις σκεψεις τουτες και κινησε να βρει ενα μερος να<br />
 καθησει.<br />
Τελικα εκατσε στην απεναντι μερια του δρομου, ακριβως πανω απο <br />
τον γκρεμο και με  το φαραγγι να απλωνεται απο κατω με ολη του <br />
την  μεγαλοπρεπεια.<br />
Για αυτο το φαραγγι κουβαληθηκε εδω.<br />
Σ΄αυτο το φαραγγι ηταν που χαθηκε ο αδερφος της πριν απο <br />
εξηνταπεντε  χρονια.<br />
Η σωρος του δεν βρεθηκε ποτε, αταφος εχει παει ο ερμος.<br />
Κοιτα ομως κατι πραγματα...<br />
Πανε εξηνταπεντε χρονια και φτανει η σκεψη του και μονο για να<br />
 φερει το χαμογελο στα χειλη της.<br />
Τον θυμαται, σαν να 'ταν τωρα.<br />
Εκεινη πενταχρονη παιδουλα και εκεινος παλικαρι εικοσι χρονων<br />
Δεν θυμαται και πολλα, τωρα επειτα απο τοσα χρονια.<br />
Μονο για ενα ηταν σιγουρη, εκεινος τοτε ηταν ο Θεος της.<br />
Αυτο το θυμαται πολυ καλα.<br />
Ηταν ψηλος, μεγαλος, ομορφος, με ενα χαμογελο τεραστιο και μια <br />
αγκαλια που χωραγε ολακερο τον κοσμο.<br />
Τον θυμαται την στιγμη που εφευγε, να παει στο μετωπο.<br />
Με την στολη, το δικωχο και τον σακο με τα μπαγκαζια.<br />
Σιγουρα καπως ετσι θα ηταν οι θεοι...<br />
<br />
Κι υστερα, καποια μερα, ηρθε το γραμμα.<br />
Κι επειτα το ουρλιαχτο της μανας.<br />
Κι ο πατερας να στεκει στην γωνια.<br />
Ανημπορος, ανισχυρος, και με δυο δακρυα να αυλακωνουν αργα<br />
 το μαγουλο του.<br />
Εκεινη προσπαθουσε να καταλαβει.<br />
Αλλα ματαια...<br />
Πως να καταλαβει οτι χαθηκε ο Θεος;<br />
Δεν χανονται οι θεοι.<br />
Τι ειναι για να χαθουν;<br />
<br />
Κι υστερα περασε ο καιρος κι ηρθε ο χειμωνας.<br />
Ο φοβερος και τρομερος χειμωνας του 41-42<br />
Ο φοβεροτερος λιμος του αιωνα, οπως τον ειχαν πει<br />
Τον θυμαται τοσο ζωντανα εκεινον τον χειμωνα, που ειναι σαν να <br />
ξαναβλεπει να περνουν διπλα της,  τα καρα με στιβαγμενους<br />
 μεσα τους, τους νεκρους της νυχτας.<br />
Καθε πρωι, εβγαιναν τα καρα και μαζευαν οσους δεν αντεξαν την <br />
πεινα  και την παγωνια της νυχτας.<br />
Κι εκεινοι οι ερμοι που σαν ζωα εσερναν τα καρα...<br />
Για ενα κομματι ψωμι στην κυριολεξια.<br />
Ποιος ξερει αραγε ποσα παιδακια να καταφεραν να επιβιωσουν, <br />
επειδη ο μπαμπας τους εσερνε σαν βοδι, καρα ξεχειλα απο πτωματα.<br />
<br />
Κι υστερα περασε ο καιρος και καποια στιγμη, ειδε τους Γερμανους να φευγουν<br />
Και μετα τους ανταρτες να μπαινουν μεσα στην πολη και ξαφνικα...<br />
Ηρθε μια θυελα απο χαμογελα και πλυμηρισε την πολη...<br />
Κι ο κοσμος να τραγουδαει και να χορευει μες τους δρομους.<br />
Και να αγκαλιαζονται και να φιλιονται και τα ματια να λαμπουν...<br />
<br />
Κι υστερα πριν περασει ο καιρος, ηρθε νεος πολεμος νεος σπαραγμος.<br />
Ξεσπασε εμφυλιος αναμεσα σ' Ελληνες κι Αγγλους.<br />
Κι εκεινη, μεσα στο καταφυγιο ξανα, χωμενη μες την αγκαλια του <br />
πατερα, να λεει..."κουραγιο θα ξαναρθει παλι εκεινη η σαν ανοιξη ημερα"<br />
Κι απεξω, οβιδες Εγγλεζικες, να σκανε και να σκοτωνουν τους πατριωτες.<br />
Κι απο πανω, τα πολυβολα των πατριωτων, να γαυγιζουν μονοτονα <br />
την ιδια λεξη που γαυγιζαν τα τελευταια πεντε χρονια...<br />
"Ελευθερια"<br />
<br />
Κι υστερα περασε ο καιρος κι ορισαν δικαιο τον νικητη...<br />
Μα δεν ηρθε η ανοιξη...<br />
<br />
Και περασαν χρονια κι αλλα, κι ειδε τον χαρο να ξαναχτυπα. <br />
Να παιρνει την αδερφη της την μικρη.<br />
Καρκινος λεει, ειναι θελημα Θεου.<br />
Μα ειναι καποιες  αληθειες που δεν αντεχουν στο κρυφτο.<br />
Τωρα ξερει..Δεν ηταν θελημα θεου.<br />
Ηταν ανθρωπου χερι.<br />
Πανω απο εκατο οι ατομικες βομβες που εχουν πεσει στον πλανητη.<br />
Πανω απο πενταπλασια η ποσοτητα των τοξικων που τρωμε.<br />
Πανω απο τα πτωματα μας παιζοντουσαν και παιζονται παιγνιδια.<br />
<br />
Κι υστερις, ζωντανεψε στα ματια της εκεινη η μερα, που πεντε <br />
απροσωποι αστυνομικοι, με αυτοματα και ντυμενοι στα χακι,<br />
 σαν φανταροι, συνελαβαν το μονακριβο της.<br />
Η κατηγορια ηταν η " συμετοχη σε τρομοκρατικη οργανωση"...<br />
<br />
Ακομα ηχουν στα αυτια της τα λογια που ουρλιαζε οταν τον επαιρναν... <br />
<br />
"Θυμησου τον αδερφο σου ρε μανα, τον μπαρμπα μου.<br />
Στον ιδιο πολεμο πολεμησε κι αυτος, στον ιδιο κι εγω.<br />
Ενας ειναι ο πολεμος ρε μανα. Ενας!!"<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-07-2006</td><td valign=top></td></table><br />