Το πιο λαμπρό αστέρι

Δημιουργός: Γεδεών, Γιάννης Μαυρόγιαννος

Χαιρετώ όλη την όμορφη παρέα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το πιο λαμπρό αστέρι
Βγήκα ψηλά στον ουρανό και κοίταξα τη γη
κι’ αμέσως αναστέναξα και ένοιωσα ντροπή.
Την είδα να αιμορραγεί να ‘χει πληγές στην πλάτη
κι’ αντί για βάλσαμο οι σοφοί της ρίχνουνε αλάτι.

Είδα ανθρώπους να πεινούν παιδιά να ζητιανεύουν
λίγο ψωμί – λίγο νερό στους δρόμους να γυρεύουν.
Είδα μανάδες σαν τρελές να τρέχουνε στο δρόμο
στα πρόσωπα τους έβλεπα την φρίκη και τον τρόμο.

Είδα τους κοσμοκράτορες για ειρήνη να φωνάζουν
σαν μεθυσμένοι πολεμούν και τους ανθρώπους σφάζουν.
Και μέσα στα κοστούμια τους κάνουνε ομιλίες
αφήνοντας παράσημα σ’ ανθρώπινες κηδείες.

Και κατεβαίνω χαμηλά κι’ όλο αναστενάζω
κι’ όλοι με βλέπουν σαν τρελό γιατί βροντοφωνάζω.
Βροντοφωνάζω στους λαούς τα όπλα να τσακίσουν
και άνθρωπο πάνω στη γη ποτέ μην πολεμήσουν.

Το μίσος να πετάξουνε να δώσουμε το χέρι
να κάνουμε αυτή τη γη το πιο λαμπρό αστέρι.

Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
4-5-2018

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2018