Άνθρωποι, περισεύματα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ που κάνατε το κόπο και διαβάσατε χθες....το μανιφέστο!! της Ποπολάρας...τρομάρα μου! να μου είτε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μ` ένα κομμάτι ψωμί
ζεσταίναμε τα χέρια μας
κι ήταν οι παιδικοί καημοί
όλα μαζί τ` αστέρια μας.

Στις πέτρες, στις ξερολιθιές
στα σφελάχτρια και στα ρείκια
σφίγγαμε παιδικές γροθιές
κλωτσώντας τα χαλίκια.

Ήταν το ρούχο δανεικό
που φώναζε συμπόνοια
της ζωής μας ριζικό
δεν έβλεπε σ` αλώνια.

Μ` ένα κομμάτι ψωμί
σαν φύσαγε τ` αγιάζι
δεν ακουγόταν ο στεναγμός
μήτε η ψυχή που βράζει.

Καταφρονεμένοι, ταπεινοί
άνθρωποι, περισεύματα
κι ήταν του κόσμου το σχοινί
δάκρυα, συρματοπλέγματα.

Σαν έφεγγαν τ` αστέρια
είχε φως να ζεσταθείς
άπλωνες τα δυο χέρια
κι έλεγες πως μπορείς.

Μπορεί, να` χεις θυμάρι
ένα κλωνί βασιλικό
στα βιβλία, ήταν οι φάροι
για ένα ταξίδι μαγικό.

Λαδι και ρίγανη, καημοί
σ` ένα μαύρο τσεμπέρι
μικροί ασήμαντοι αριθμοί
στων κορακιών τεφτέρι.

Σαν δεν έβλεπες το φεγγάρι.
Σου λέγαν, είναι αλλουνών
δικό τους το` χαν πάρει
κι είχες λυγμό στο νου.

Κι έμαθες να βαδίζεις
σ` αγκάθια, σε γυαλιά
ζωή να την ορίζεις
να` χεις ανοιχτή αγκαλιά

Τ` αγκάθια έκανες χάδι
τα βάτα δικαιοσύνη
να` χεις ένα υφάδι
για αγάπη, καλοσύνη.

Διαβήκαν χίλιοι χρόνοι
γέμισε ο κόρφος αγκαλιά
των αλλουνών οι νόμοι
δεν σου πήραν τα πουλιά.

Διαβατάρικα περνούν το δείλι
κι έχεις ελευθερίας βιος
μια φωτιά σου καίει τα χείλη
δεν είναι δώρο κανενός.

8-5-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-05-2018