Άγονη γραμμή

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να το και πάλι - ξεκινά,
τα στήθη μου ανεβαίνει...
Κάθε φτωχού η συμφορά,
κάθε ταγμένου χλαίνη,
γίνεται πνιγηρός σκοπός,
που την μιλιά σωπαίνει.

Χρόνο δεν έχω να μετρώ
και γη για να βαδίσω.
Ψάχνω τον Μέγα Εαυτό,
ενός ψαλμού το ίσο...
Τον ήλιο, πάλι, χρυσωπός,
να χρυσοτραγουδήσω.

Μα έγιν’ η θάλασσα βουή,
απ’ τις χαρές που πάψαν...
Κι έχει ο αγέρας πια καεί,
απ’ την οσμή λειψάνων.

Πέφτουν τα σώματα βουβά
- πως γίνονται κεράκια,
πως καλοκαίρια μακρινά·
και τα μικρά χεράκια,
-που κάποτε μ’ αγκάλιαζαν-
του τρόμου τα κοράκια.

Κατάρα μου ’δωσαν κι ευχή
κι εφόδιο την θλίψη,
να ’ναι θολή μου η σκεπή,
καθώς κοιτώ τα ύψη.
Αν δεν δακρύσω, θα πνιγώ
- απ’ την αιώνια τύψη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-05-2018