Απ' το χαμό μια δρακελιά

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, σε όλες τις φίλες και σε όλυς τους φίλους, που γιορτάζουν σήμερα!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΑΠ’ ΤΟ ΧΑΜΟ ΜΙΑ ΔΡΑΣΚΕΛΙΑ
( Φαντασιώσεις )

Στις συμπληγάδες των παθών, μέλλον δεν έχω το γνωρίζω,
αφού θα γίνω παρελθόν, για το παρόν μου δεν πασχίζω.
Είμαι μια μνήμη δίχως σάρκα, που αρμενίζει στα τυφλά,
με των ονείρων μου τη βάρκα, στη λογική να σκουντουφλά.

Η μοναξιά είναι πικρή κι αλί σαν σαν έρχεται το βράδυ
κι από την πέτρα πιο σκληρή, γίνεται μέσα στο σκοτάδι.
Είμαι κλωστή χωρίς καρούλι, στου κόσμου την ανεμελιά
και ξεχασμένο καραούλι, απ’ το χαμό μια δρασκελιά.

Τις νύχτες σε αναζητώ, τρέχω τις μέρες δε σε φτάνω
κι όταν φανείς αλλού κοιτώ, όνειρο είσαι και σε χάνω.
Είμαι το ματωμένο άστρο, στα προσκλητήρια νεκρών,
το γκρεμισμένο σου το κάστρο, απ’ τις τρομπέτες των εχθρών.

Όσα τ’ αστέρια τ’ ουρανού, τόσες του όζοντος οι τρύπες,
πλάσμα αν ήμουν αλλουνού, δε θα' χα Θεέ μου τόσες λύπες.
Είμαι ζωή που ξεψυχάει, στη μάνια του δεληβοριά
και τρένο που αγκομαχάει μόλις το βρει ανηφοριά.

Στου κόσμου τις αποβολές, στης κοινωνίας τα σκουπίδια,
ψάχνω χωρίς αναστολές, τα παιδικά μου τα παιχνίδια.
Είμαι παιδί που ξενυχτάει, προσμένοντας λίγη στοργή,
σαν το αγρίμι π’ αλυχτάει, γιατί του κάψανε τη γη.

Από σοκάκια ιερά, βλέπω του κόσμου τα τσαντίρια,
να πλημμυρίζουν με νερά, να μοιάζουνε με τρεχαντήρια.
Είμαι η κιβωτός του Νώε, μετά απ’ τον κατακλυσμό
και επωδός του Άλαν Πόε, γεμάτη λύπη και καημό.

Είναι στιγμές που απορώ, γιατί να ζω τέτοιος που είμαι,
αφού το ξέρεις πως μπορώ, να γράψω το: Ενθάδε κείμαι.
Όμως λιγάκι ας αργήσω και συγχωρείστε με γι’ αυτό,
έχω προβλήματα να λύσω, ας γίνει ό,τι 'ναι γραφτό.

Γιώργος Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-05-2018