Καρβουνιασμένα όνειρα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλό ξημέρωμα, να είστε καλά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έπεσε η νύχτα
κι η κουκουβάγια δεν κρώζει απόψε
λιγοστό το φως στο καντήλι.
Στάχτη, παντού στάχτη,
καρβουνιασμένα όνειρα.
Κάηκαν τα περιστέρια
κι ο δυόσμος στην αυλή
η μικρή μας η λεμονιά
κι η μουριά του απομεσήμερου.
Είναι τόσο γυμνοί οι τοίχοι
τα στρωσίδια μυρίζουν κάπνα
τα στρωσίδια..
μα δεν έχουμε στρωσίδια.
Δεν ακούγεται ο σκύλος στην αυλή,
κάπου χάθηκε κι η ψιψίνα μας.
Το πρωί άκουγες τα τζιτζίκια
είπαν έσκασαν.
Πόσα δεν είπαν
για τα παιδιά που χάθηκαν.
Πριν ζήσουν, πριν ζήσουν.
Μας φέραν πράγματα πολλά
είναι καλοί οι άνθρωποι,
σαν έχουν τη γωνιά τους.
Μας φέρανε και είπαμε-
---Μεις τους νεκρούς μας θέλουμε πίσω
το γέλιο της Άννας
τα ζαρωμένα χέρια του παπού
την γιαγιά, που φύτευε τα βασιλικά,
την αρμπαρόριζα, την
κόκκινη γαρυφαλλιά μας.
Νύχτωσε κι η πολιτεία,
θα μας φέρει το φως..
το φως, το νερό.
Πόσα δεν θα μας φέρει η πολιτεία!
Εδώ έχουμε σιγαλιά
δεν ακούς τα πουλιά.
Κι οι ψυχές ξεκίνησαν, πέταξαν
στο στερνό το ταξίδι.
Αύριο ίσως αύριο, να καθαρίσει η θάλασσα,
απ` του άδικου την τελευταία ανάσα.
Μια θάλασσα φωτιά!
κι όλοι μιλούν κι όλοι μιλούν
για την δική μας τη ζωή
που πια ζωή δεν είναι.
Σαν πέσει η αυλαία, θα` ναι καλύτερα.
Σε μια γωνιά, να γλύψουμε τις πληγές μας
μ` ένα κόμπο, ένα πνίξιμο.
Γιατί το έγκλημα, δεν είχε τιμωρία!
πριν σημάνει τρεις
να έχετε όλοι φύγει!
Θέλουμε μια γωνιά, να θρηνήσουμε!
Μπορείτε παρακαλώ, να κλείσετε τα φώτα.
Μον μην μας σβήσετε,, το καντήλι μας,
εκεί ψηλά, που ήταν τα εικονίσματα.

30-7-2017
Αδαμοπούλου Γεωργία. ,
,

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-07-2018