Τετράστιχα του Γκουμπερμάν 19

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πλησιάζουν οι καιροί, όταν οι πύραυλοι θα πέσουν βροχή,
η γη απ’ αυτόν τον καταιγισμό θα μειωθεί,
θα’ ρθει εντελώς διαφορετική εποχή,
αλλά ο κόσμος είναι αμφίβολο να βελτιωθεί.

Ήδη μαζεύτηκε των κοράκων το σμήνος πολεμοχαρές,
για να σπαράξουνε της ψυχές νεκρές,
«Μαζί μας ο Θεός» στις δυο πλευρές,
στα δυο στρατόπεδα λένε.

Τους εαυτούς τους προσπαθούν να προβάλλουν,
Μερικοί άνθρωποι, οι φορτικοί,
Ας πούμε, η γυναίκα: αυτή δεν πρόκειται να σιωπήσει
Ακόμη κι όταν δεν έχει τίποτα να πει.

Για όλα των αρσενικών τα εγκλήματα και μπορντέλα,
εγώ στη γυναίκα θα ανέγειρα μνημείο – κομπλιμέντο,
οι άνδρες της οικογένειας είναι μόνο ταμπέλα,
ενώ η γυναίκα είναι και κολώνα και τσιμέντο.

Ο χρόνος τα πάντα σβήνει οριστικά,
Κι αφήνει μέσα στις αιώνες
Μόνο τα ιδιότροπα προσωπικά,
Μες στη νότα, λόγο και οθόνες.

Η άνοιξη είναι του έρωτα ο φλογοκαμένος
και του πάθους του αχαλίνωτου ο λιχουδιάρης,
ο άνδρας συνήθως είναι παντρεμένος,
γι’ αυτό και είναι βιαστικός και φοβητσιάρης.

Για την Ισότητα εμείς φροντίζουμε,
και τους λόφους με τους βαλτός ισιώνομαι,
όταν τα υψώματα με τέλματα ισοπεδώνονται,
οι λόφοι, βάλτοι γίνονται.

Στης μονής τον τρούλο, που ο Θεός μεγαλούργησε,
εμείς τζάμπα προσηλώνουμε τη ματιά πιστή.
Ο Πλάστης βλέποντας τη δημιούργησε,
καθόλου δε θέλει σ’ εμάς να εμφανιστεί.

Η ζωή μας είναι δύσκολη, του ανηφοριού,
κι αναζητάμε τη χαρά στην ταλάντευση πειναλέα,
από την μοναξιά του ζευγαριού,
μέχρι την μοναξιά μας στην παρέα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-08-2018