Η δική μου παπαρούνα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η δική μου παπαρούνα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η δική μου παπαρούνα</b><p>Δημιουργός: Ροδολφος<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Μέρος πρώτο.<br />
<br />
Καθώς ανοίγω το βιβλίο μου,  <br />
Βρίσκω μια κόκκινη παπαρούνα.    <br />
Ποτέ δεν ξέχασα πως βρίσκεται εκεί…                                                  Παρ όλα αυτά όμως τα κατάφερα και το άνοιξα στην σελίδα που έχω την παπαρούνα…                                 ******************************<br />
Ήταν πολύ ποιο εύκολο από όσο νόμιζα…                                                               Χωρίς προσπάθεια και κάποιον ιδιαίτερο κόπο…                                      Σαν από μόνο του, λες και κάποιος το πρόσταξε και εκείνο υπάκουσε αμέσως…                                              ******************************<br />
πλέον ο χρόνος έχει πάψει να υπάρχει…                                                            Τα ρολόγια έχουν σταματήσει σε εκείνη την πρωτομαγιά, <br />
σε εκείνο το μεσημέρι,                                <br />
σε εκείνη τη μορφή…                                                  Εκείνη την καταραμένη βόλτα, εκείνο το καταραμένο χωράφι με τις πανέμορφες παπαρούνες και την διάθεση για ρομαντισμό και φιλική θαλπωρή…                                           ******************************<br />
Είναι πια ξεραμένη…                               <br />
Έχει γίνει πιο επίπεδη και από το <br />
μήλο στο ζωγραφισμένο μου sketchbook…                                            <br />
H μόνη διαφορά τους είναι πως το μήλο είναι άψυχο…                         Δίχως αναμνήσεις και ιστορία…     ******************************<br />
Γιατί πραγματικά το κράτησα αυτό το καταραμένο λουλούδι;                    <br />
Ίσως ισχύει αυτό που λένε για τον μαζοχισμό που κουβαλάμε όλοι μέσα μας λίγο πολύ…                                 Ίσως και όχι…                                                       <br />
Ποιος ξέρει…;                                ******************************<br />
Το κοτσάνι της είναι λεπτό σαν ένα φύλλο χαρτί…                                               Υπερβολικά λεπτό…                                      <br />
Και πράσινο με κάτι άσπρες γραμμές σαν τρίχες…    Τρίχες…                                                  <br />
Γιατί ασχολούμαστε με τρίχες;                 <br />
Το κοτσάνι της παπαρούνας είναι λίγο λοξό…                                                 Πάντα ήταν λίγο λοξό…                                       <br />
Από την στιγμή που το έκοψα…  ****************************** <br />
Καταραμένα ενθύμια…                       <br />
Εκείνη την στιγμή φάνταζε τέλειο…      <br />
Τώρα μοιάζει με την αποτυχία  προσωποποιημένη…                                   Είναι τόσο άδειο και αποστροφικό  λουλούδι που θες να το κάψεις… <br />
Θες να κλείσεις το βιβλίο και να το κρύψεις στα έγκατα της γης…              <br />
Το βιβλίο όμως είναι ιερό…                 <br />
Ίσως είναι ο μόνος λόγος που το έχω ακόμη…                       ******************************<br />
Τα φύλλα της παπαρούνας  έχουν  ακόμα αυτό το έντονο και ζωηρό κόκκινο όπως και εκείνο το απόγευμα…                                                   <br />
Αυτό το απόγευμα με την μαύρη –καινούρια – δερμάτινη μαύρη τσάντα και την αδερφή ψυχή μου.             Ήταν τόσο ελπιδοφόρο απόγευμα, <br />
γεμάτο υποσχέσεις για το μέλλον, <br />
γεμάτο σιγουριά για το αύριο…                <br />
Κι όμως η πρωτομαγιά τα σκοτώνει όλα…                       Την μια πλέκεις στεφάνια με μαργαρίτες και σφιχτούς κόμπους στην λιακάδα των ανθισμένων λουλουδιών και την άλλη μαυρίζει μονομιάς ο κόσμος… ******************************<br />
Αν δεν με είχαν παρασύρει αυτά κόκκινα πέταλα θα έβλεπα το κέντρο…                                                     <br />
Θα έβλεπα το σκοτάδι που  πλησιάζει βίαια και  βιαστικά έτοιμο να γκρεμίσει κάθε τι στον δρόμο του προκύψει…                                           <br />
Στην πραγματικότητα το είδα…     <br />
Αλλά ποιος θα έδινε σημασία σε αυτό…;                                                Πάντως όχι εγώ…          <br />
******************************<br />
Θυμάμαι είχα κόψει 2 παπαρούνες σε αυτό το χωράφι…                          <br />
ενα για εμένα και ένα για εκείνη…      <br />
Άραγε το έχει ακόμη;                             <br />
Θα θυμάται αυτό το χωράφι;                        <br />
Αυτό το απόγευμα, αυτήν την υπόσχεση;                                                 Αυτή η υπόσχεση…                                          <br />
Γιατί δίνουμε υποσχέσεις που δεν κρατάμε;                                            Ίσως  είναι η προσπάθεια μας να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας… <br />
******************************<br />
Χάνω τον ειρμό μου…                                 <br />
Ακούω βήματα…                                           <br />
Όμως δεν είναι κανένας…                           <br />
Η μάλλον είναι…                                             <br />
Είναι…                                                   <br />
Είναι αυτός ο απρόσκλητος επισκέπτης.                                                Αυτός που εξαιτίας του ξενυχτάω-πάλι- γράφοντας…                                 Είναι ο δικός μου δ-……                                        <br />
Είναι βράδυ…                                     <br />
Φοβάμαι να γράψω το όνομα του…   <br />
Φοβάμαι μήπως και εμφανιστεί εμπρός μου και μου αποκαλύψει το πρόσωπο του…           <br />
Τσεκάρω συνεχώς…                                         <br />
Πισω, <br />
μπροστά μου, <br />
αριστερά, <br />
δεξιά μου…                                                                    <br />
Κι όμως δεν βλέπω τίποτα…                           <br />
Τίποτα παρά μόνο οφθαλμαπάτες… <br />
Βλέπω μια σκιά στο βάθος του δωματίου…                                                   Μετά συνειδητοποιώ πως είναι απλά μια καρέκλα…                                          Κι όμως                                                   <br />
Νιώθω την παρουσία του,                                             Νιώθω πως είναι εδώ…                                <br />
Νιώθω πως είναι μέσα μου…                                     <br />
Είναι στην ψυχή μου…                              <br />
Είναι εγώ.          <br />
 ******************************<br />
Η παπαρούνα έκλεισε…                                             Ζάρωσε… <br />
Μάζεψε…                                                   <br />
Αρχίζει να θαμπώνει και να χάνει την υπόσταση της…                                                  Παίρνει μια μορφή, ένα πρόσωπο, μια οσμή, μια ιδέα ζωής…                  <br />
Τόσο γνώριμη, τόσο δική μου και φιλική…                                            Τόσο οικεία…                                                          <br />
Τόσο αδερφική… <br />
******************************<br />
Μόνη της έφυγε στην τελική…                            <br />
Αν είχα προσπαθήσει να την κρατήσω θα είχε μαραθεί…                                <br />
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα με τα άνθη;                                                Πόσο μάλλον όταν δεν έχουν ρίζες και λόγο ή πυγμή…                                        Δεν θέλω να γίνομαι κυνική…                       <br />
Ήταν η μόνη που μου στάθηκε στην τελική…                                                                 Κι όμως αυτή η ‘’μόνη’’ πλέον έφυγε…                                                         Δεν θέλω να την αντικαταστήσω…                 <br />
Δεν θέλω να πηγαίνω τις υποψήφιες στα μέρη που πήγαινα μαζί της…       <br />
Καταραμένο λουλούδι...                             <br />
Γιατί το κράτησα;                                   <br />
Γιατί να μην εξαφανιζόταν μαζί της;  <br />
Γιατί να εμφανιστεί δίχως την πραγματική μορφή της…; <br />
******************************<br />
Το μισώ όταν συμβαίνει αυτό…         <br />
Θέλω να σταματήσω να γράφω…     <br />
Αλλά δεν πρέπει…                               <br />
Τουλάχιστον όχι σε αυτό το γραπτό…   <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2018</td><td valign=top></td></table><br />