Η εξερεύνηση του αλφόνσο

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Παραθέτω αυτό το κείμενο ως έναν ύμνο, στον αυθεντικό άνθρωπο που είναι ελεύθερος να ταξιδέψει και να εξερευνήσει τον κόσμο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάπου σ' ένα χωριό ζούσε ο μικρός Αλφόνσο.
Μακρυά απ' τους ρυθμούς της πόλης.
Μακρυά από πρότυπα χαλιναγώγησης,και την ασφάλστρωση δηλητηριασμένων δρόμων.
Σ' ένα αλλιώτικό χωριό.
Όπου ένστικτο και διαίσθηση σμίγουν και κυλούν τα νήματα της ζωής.
Ένας τόπος,ελεύθερη φύση.
Όπου η πίστη στου εαυτού μας τις δυνάμεις είναι κατεκτημένη.
Εδώ λοιπόν βρέθηκε ο Αλφόνσο.
Σε θάλασσα, ατάραχη σιωπή, πλάι.
Μα η εικόνα γρήγορα αλλειώθηκε.
Ξάφνου, εκτόψευσε μια πέτρα.
Ένα βαθύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Του άρεσε τόσο η εικόνα, το βούισμα, που μανιωδώς έριχνε τις πέτρες, μεθώντας την διάσταση του χρόνου.
Αυτό ατέρμωνα συνεχιζόταν για μπόλικες μέρες.
Σιγά-σιγά,δειλά-δειλά στο παιχνίδι συμμετείχαν κ' άλλα παιδιά.
Δεν κόπιασε η στιγμή.
Σύντομα,ολα τα πιαδιά του χωριού ήταν σιμά στον Αλφόνσο,και επιδίδονταν σ' αυτό το παράτυπο παιχνίδι.
Ο σαματάς τεράστιος.
Οι επιπλήξεις των γειτόνων διαρκως αυξανόμενες.
Όμως τα παιδιά αγέρωχα, συνέχιζαν με τον ίδιο ζήλο.
Ώσπου έγινε κάτι απίστευτο...
Οι πέτρες σώθηκαν.
Τα παιδιά έμειναν ανέκφραστα να κοιτούν την ήρεμη πλέον θάλασσα.
Σ' αυτή τώρα καθρεπτίζονταν χιλιάδες παιδικά όνειρα, υπο το βλέμμα του κοκκινισμένου ήλιου, συνθέτωντας ένα ποιητικό τοπίο.
Τα συναισθήματα άλλαξαν.
Τα παιδιά μαγεμένα,γεμάτα θαυμασμό θορούσαν την ήρεμη θάλασσα.
Αντανακλούσε γαληνεμένη η ψυχή τους στα ήρεμα νερά.
Και αν το "ουδέν κακό αμιγές καλού" είναι αλήθεια, τοτέ σίγουρα η προηγούμενη ζαβολιά είχε φέρει τα παιδιά κοντά.
Πάλι συναθροίζονταν στην παραλία.
Μα τώρα, υπό το φεγγαρόφωτο και το αστροφεγγειό η παρέα καμάρωνε την ανακάλυψή της.
Την ήρεμη θάλασσα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-07-2006