Ρέκβιεμ

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από :Την ' Άλη '. Καλό βράδυ σε 'ολες και όλους .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ρέκβιεμ.

Για λίγη λιακάδα κι’ουρανό ,ανάμεσα χαρά και πόνο,
’λάθρα βίωναν’ του καιρού την απάτη ..
ώσπου αέρας αποδημητικός ψιθύρισε
-την βραδυά που τ’άστρα χαμηλώσαν
ν’ακούσουν τον θρήνο αττικής θάλασσας-
πως πράγματα θα συνέβαιναν ..
όχι του κόσμου τούτου.

Κι’αυτοί τον Θεό καλούσαν απεγνωσμένα..
όπως καλείς τον ξενητεμένο σου εαυτό,
όπως μάνα παιδί χαμένο,
όπως κανείς χαμένης νειότης νεκρή αγάπη ,
όπως όνειρα σε καλούν που δεν ονειρεύτηκες.

Απόκριση καμιά..
Μόνο της φωτιάς ο βρυχηθμός..
Σείστρα μόνο και κρόταλα θανάτου..

Τώρα στα δαχτυλίδια μαύρου καπνού
στου νου νυχτωμένους αγρούς ξαγρυπνούν ανεβαίνοντας,
δρόμους του ήλιου ψάχνουν..
δάκρυα σπένδοντας για την βροχή
που άργησε μια μέρα νά’ρθει,
ποτάμια τα ατραγούδιστα χρόνια τους να πάρει..
στο κύμα που δεν τα λίκνισε να ταξειδέψει..

Μείναμε πιά ανάμεσα στον εαυτό μας και τον άλλον.
Κάτι μέσα μας πιά δεν ζεί..κάτι μέσα μας αρνείται να πεθάνει.

Τι κι’αν γιοφύρια στήνουμε πάνω απ’το σκοτεινό ποτάμι
που ώρμησε ξαφνικά;
Aέρας βραδυνός ο πόνος στις αυλές της καρδιάς επιστρέφει,
στον ύπνο του λυκόφωτος,
στον λαβύρινθο των χιονισμένων αυλών της ψυχής μας,
αναρίθμητα φέρνοντας ‘γιατί;’..
πυρακτώνει τις σιωπές της νύχτας,
τις στιγμές μας που φεύγουν και φεύγουν,
σε ματωμένου φεγγαριού το φως..

Κι’αυτοί αγκαλιασμένοι ανεβαίνουν
τον σκοτεινιασμένο ουρανό μας,
γυμνοί..
αθώοι κόσμου που δεν μπόρεσε να καταλάβει.

Ανάμεσά τους άγγελοι μικροί ..
κι’ένα κοριτσάκι, με μια μωβ κορδέλα στα μαλλιά,
ποδηλατεί για δρόμους άλλου ουρανού…-




( Μάτι,23.07.2018 )

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-08-2018