Της λησμονιάς η αντάρα

Δημιουργός: elena351, ΕΛΕΝΑ Λ.

Καλημέρες γλυκές στη στιχοπαρεα !!! ( Ποιος θα μου το'λεγε....)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα δάκρυα στέγνωναν από μόνα τους τις νύχτες μακριά σου
η θλίψη φώλιαζε στης μοναξιάς στα μουσκεμένα στρωσίδια
άδικα ακουμπούσα την παλάμη μου στο τζαμι να σε αγγίξω
δεν άκουγα πλέον τους νεανικούς χτύπους στη καρδιά σου
δυο χρόνια μοναχη μου έκανα τ' ονείρου τα γλαφυρά ταξίδια
κι είχα τόσα γραμμενα γράμματα που θα ήθελα να σου δείξω

στη ξένη γη ο πόνος ριζώνει κι έριχνε τις πίκρας παρακλάδια
καθε δειλι τη σκέψη την περονιάζει της λησμονιάς η αντάρα...
αράδες τα παράπονα, τα ξέπλενε απότομα η βροχή με φορα
αράχνες τύλιξαν τη φαρέτρα του ερωτα κι έμεινε εκεινη άδεια
παντού εμπόδια βρίσκονταν λες κι ήταν γραφτη Θεού κατάρα
κι ο δρόμος της επιστροφής στεγνός, τραβουσε ανηφόρα.....

κάθε που νύχτωνε κι η πέτρα λύγιζε από το παραμιλητό της
για όλα της τα χαμένα όνειρα που ο μπατης είχε σαρώσει.....
μεχρι τις 12 η σιωπή κεντούσε εργόχειρο με μεταξένια κρόσια
μα προσπερνούσαν οι άνοιξες , σιγή από τον (κολλητό) της ...
εκείνο φανταράκι στο θάλαμο την(έχανε)πρωτου να ξημερώσει
σε καθε του επισκεπτήριο,κάλπαζε ο παλμός πανω από διακόσια

δυο δρόμοι που παράλληλοι αντάμωμα ποτέ τους πια δεν βρήκαν
δυο αθώες μοναδικές ψυχές που φόρεσαν της λύπης πανωφόρι ...
δυο λαβωμένες πια καρδιές που τόσα χρόνια τώρα αιμορραγούνε
μια οπτασία μακρινή σε κεινα τ'αγριολούλουδα που κάποτε ανήκαν
συρθήκανε πίσω από της ζωής το άκομψο, σκισμένο της μισοφορι
πρωτου τη λάμψη της ανατολης έστω για μια φορά, μαζί να δούνε .

....@....


23-08-2018


ΕΛΕΝΑ Λ .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2018