ο φίλος

Δημιουργός: Σταυρος Τζανης, Σταυρος Τζανης

Απο ανέκδοτη συλλογή

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάθε που θλίψη με χτυπά , ο νους μου στραταρίζει,
σ’ένα μου φίλο μπιστικό , π’αγάπησα βαθιά,
μια παγωμένη τ’Απριλιού ,τσ’άνοιξης μέρα εχάθη
και ξεπνεμένος κίνησε για τ’Άδη την στραθιά.

Ήτανε πενταγάλανος και χιονοβραχιονάτος
κι’είχ’ένα ζούδο μελανό στον τόπο της καρδιάς,
που σύννεφο εθύμιζε σε ουρανό καθάριο
και μάτια κρεμεζιά καφέ –ρουμπίνια-της ρογδιάς.

Ένα θλιμμένο δειλινό –δεν φέυγει ΄πο τη σκέψη-
τ’ανθρώπου μίσος του΄δωσε φαρμάκι φονικό
με τρόπο διαστροφικό, αναίσχυντο κι’αχρείο,
π’όμως στ’αθώα μάτια ντου εφάνταζε γλυκό.

Μέσα στη νύχτα εξύπνησα ‘πο τ’αναφιλητά ντου
κι’έτρεξα ευθύς στο πλάγι ντου με πόνο στην ψυχή
με κοίταξε για μια στιγμή με τ’άδολα ντου μάτια
κι’έμοιαζ’ακάνιαστου πουλιού, σ’ανέμου ταραχή.

Κι έφυγε αβοήθητος για το στερνό ταξίδι,
κι’εγώ τραγούδι του ‘πλεξα πόνου -πρικιά-ωδή,
στην αγκαλιά τον έσφιξα και τον μοιρολογούσα,
ωσάν τη μάνα που ‘χάσε για πάντα το παιδί.

Ε Θεε μου! Πως μιλήσανε τέτοια σπουδαία γλώσσα;
Τα μάτια ετούτου του σκυλιού πριν φύγει απ΄τη ζωή
και τα δικά μου δεν μπορουν ‘πο τότε να στεγνώσουν
κι’έχω στα φύλλα της καρδιάς μαράζι και πληγή.

Κάθε που θλίψη με χτυπά κι’ανθρώπου προδωσία,
ένας μου φίλος μπιστικός , στη σκέψη μ’αγρυπνά.
Ανθρώπους κι’αν εγνώρισα ,αγάπησα τα ζώα,
Γιατί χωρίς αντάλαγμα ΄γαπούν κι’αληθινά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2018