Η Φυγή

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκεί ψηλά στον ουρανό βλέπω πολλά χηνάρια,
έρμη ψυχή μου μοναχή, ατέλειωτα κοπάδια,
άραγε πάνε στον βορά ή μήπως παν’ στο νότο;
Τι κρίμα που θ’ αφήσουνε αυτόν εδώ τον τόπο.

Και είναι τόσο δυνατά τα πιο καλοθρεμμένα,
με κόπο και με δάκρυα θαρρείς μεγαλωμένα.
Θεέ μου τι καθαρά πουλιά και τι γεροδεμένα,
νέα γενιά του τόπου μας με γνώσεις καμωμένα.

Πετούν προς την ανατολή ή μήπως παν’ στη δύση;
Όπου κι αν πάει το πουλί τον τόπο του θ’ αφήσει.
Πάνε σε χώρες μακρινές πάνε σε χώρες ξένες,
εκεί θα ζευγαρώσουνε εκεί θα κάνουν γέννες.

Είναι λευκά κατάλευκα λευκές αθώες ψυχές,
κάνοντας ένα συνειρμό… τι φταίνε για το χθες;
Κοιτάζω τον σχηματισμό δεν έχει αναρχία,
η πόλη τα ανάθρεψε ή μήπως η επαρχεία;

Χωρίς φωνές ούτε κραυγές ήσυχα ταξιδεύουν,
πετώντας μες τα σύννεφα την φύση γαληνεύουν.
Θα νοσταλγούν για μια ζωή την όμορφη πατρίδα,
που μόλις τα μεγάλωσε τους πήρε την ελπίδα.

Κι αν άλλοι τα μεγάλωσαν με δάκρυα και αίμα,
εδώ οπού ανδρώθηκαν πικρό θα ρίχνουν βλέμμα.
Στον τόπο που ανέπτυξε αυτές τις νέες κάστες,
Γοργά παχαίνει τα πουλιά-πουλιά για μετανάστες.

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-10-2018