Η αληθινή ποίηση

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για τον Καβάφη τον Σεφέρη και τους άλλους
τους ποιητές που δοξαστήκαν εν ζωή,
δεν θέλω λέξη να ειπώ λόγους μεγάλους
να διαλαλήσω και να κάνω οχλοβοή.

Για την Αθήνα το Παρίσι και τις άλλες
μεγάλες πόλεις των γνωστών μας ποιητών,
εκεί που βρέθηκαν και έκαναν κραιπάλες
λαλιά δεν έχω ούτε λόγο περιττών.

Υπάρχουν όμως κάτι αηδόνια μες τα δάση
που φτιάχνουν στοίχους μοναχά στην ερημιά,
μήτε στο Χάρβαντ ή στο Γεϊλ έχουν σπουδάσει
μα είναι στίχοι που ριγούνε τα κορμιά.

Κι αν είναι άγνωστα που ζουν μέσα στο δάσος
και με παράπονο ποιούνε στην ζωή τους,
είναι που ζούνε ταπεινά δεν έχουν θράσος
με κούφια λόγια να βρεθούνε σε συγκλήτους.

Σαν έρθει η μέρα που θα λείψουν απ’ την πλάση
τότε οι στίχοι τους στο κόσμο θ’ ακουστούνε,
κάποιος Σεφέρης ή Καβάφης μες τα δάση
θα έχουν πάει από εκεί να εμπνευστούνε.

«Μέναν στα δάση μοναχοί τους σαλεμένοι
και δεν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά,
καλά που πήγαμε εμείς οι σπουδαγμένοι
και ξεχωρίσαμε ποια ήταν καθαρά».

Τότε την δόξα εν ζωή πάλι θα βρούνε
από τους στίχους ποιητών που θα ‘χουν κλέψει,
και στο εγκώμιο της πλέξης τους θα πούνε:
ήταν μεγάλοι ποιητές... μα είχαν σαλέψει.

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-10-2018