Τα παιδιά του Ήλιου

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοντά στις πύλες τις βαριές που διαπερνάς στο χάος
δυο παλικάρια κλαίγανε πικρά με μαύρο δάκρυ,
λεύκα φτερά στις πλάτες τους χτυπούσαν αενάως
κανένα τους δεν πέρναγε του σύμπαντος την άκρη.

Τα βλέπει ο Ήλιος κι’ απορεί τα δυο παιδιά τ’ άνεμου
να βγάζουν κλάμα γοερό που αναστενάζει η φύση,
Σταρένιε μου φιλόσοφε και συ ξανθέ Άγγελε μου
ποιοι σας κρατούν στο πέρασμα και έχετε αργήσει;

«Της μάνας αναστεναγμοί κλειδώνουν τα φτερά μας!!!»
Τα δυο παιδιά αποκρίθηκαν, μια σκέψη ένα στόμα,
«Που ψάχνουν χίλιες αφορμές για να βρεθούν κοντά μας
πως χάθηκαν τα σπλάχνα τους δεν δέχονται ακόμα.»

Κλαίνε και τ’ άστρα του ουρανού στ’ ορίζοντα την άκρη
γιατί στις πύλες τα παιδιά παράμεναν σαν σκλάβοι,
δακρύζει ο Ήλιος κι’ έσταξε το πύρινο του δάκρυ
κι οπού στην γη ακούμπησε φωτιά μεγάλη ανάβει.

Ρίχνονται οι μάνες στη φωτιά ν’ ανέβουν στα παιδιά τους
σαν τις λαμπάδες καίγονται φωτίστηκε όλη η πλάση,
μα πια αναστενάρισσες σε κύκλους αθανάτους
τις κάνει ο Ήλιος δυο στοιχειά για να τις δοκιμάσει.

Αχ! Μάνες γελαστών παιδιών σκιές του μακελάρη
που άδικα σας πήρανε τα σπλάχνα σας οι μοίρες,
μην τα κρατάτε δέσμια του μαύρου καβαλάρη
αφήστε τα ελεύθερα για να διαβούν τις θύρες.

«Ήλιε μου πες στα σπλάχνα μας ν’ ανοίξουν τα φτερά τους
να ταξιδέψουν αγκαλιά να αγαλλιάζει η πλάση,
της Άρνης μόνο το νερό μην πιουν στο πέταγμα τους
και μείνουν πίσω δυο στοιχειά που τα ‘χουνε ξεχάσει.»

Α. Γρυπάρης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2018