Τουλάχιστον

Δημιουργός: Περιγραφικός, Πέτρος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τώρα τουλάχιστον μπορώ
πότε πότε να σε σκέφτομαι
δίχως τύψεις.
Μα ακόμα, ξέρεις, απορώ,
πώς γίνεται να παραμένεις εδώ,
μετά από τόσο καιρό.
Σου γράφω ακόμα
και ας μην τα δεις,
ικανοποιώ τη νοσταλγία της στιγμής,
με την ψευδαίσθηση πως
κάτι έχω να σου πω,
και ίσως κάτι να έχεις να μου πεις.

Οι αναμνήσεις μένουν ίδιες,
δεν αλλάζουν, μα ούτε σβήνουν.
Κάθε Οκτώβρη, και κάθε τυχαία μέρα,
που και που, όλα είναι εδώ
και σε θυμίζουν.

Κάθε λεπτομέρεια, κάθε στενό δρομάκι
που ακολουθήσαμε,
στο μυαλό μου υπάρχει.
Κάθε στίχος, κάθε γράμμα,
κάθε γέλιο, κάθε κλάμα.
Όλα είναι εκεί, το τέλος, η αρχή,
η διαδρομή.
Και ακόμα απορώ,
πώς γίνεται, μαζί σου ο χρόνος
να μην ανταποκρίνεται,
και τίποτα δικό σου να μη σβήνεται.

Πιθανότατα εγώ να σου είμαι ξένος,
ένας άγνωστος, τρελός, πρώην ερωτευμένος.
Μάλλον θα θυμάσαι τ' όνομά μου
και ίσως να ΄χεις κρατήσει
δυο ποιήματα δικά μου.

Και έρχεται η στιγμή που σε αποβάλω
προσωρινά απ' τη μνήμη μου,
και τη θέση σου παίρνει οτιδήποτε άλλο.
Ζω το παρόν, και μοιάζω, πιθανόν,
να έχω αφήσει τα παλιά στο παρελθόν.
Μα ακόμα απορώ,
πώς γίνεται, μαζί σου ο χρόνος
να μην ανταποκρίνεται,
και τίποτα δικό σου να μη σβήνεται.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2018