Ο Αετός της Αττικής

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εμείς…

Εμείς… οι γεννημένοι από τ΄ άστρα.
Εμείς …που μια μέρα θα γίνουμε θεοί!
Εμείς… το επικρατέστερο είδος του πλανήτη!
Εμείς… η συνομοταξία των θηλαστικών.
Εμείς… με θηλές και με συνείδηση!
Εμείς …που καλλιεργούμε την ψυχή μας.
Εμείς …πως κρύβουμε τόση κακία μέσα μας;
Εμείς… πως κάνουμε τέτοια καταστροφή;
Μήπως δεν είμαστε εμείς;

Αφιερωμένο στους νεκρούς της φωτιάς

Κοιτά πως κλαίει ο αετός πετά μακριά και λέει
μονάχα στάχτη άφησαν και τέφρα του θανάτου,
τον μακελάρη Ιούλιο άνεμοι αβυσσαλέοι
οι εμπρηστές που έκαψαν τα Αττικά βουνά του.

Και στον αγέρα γύρω του πετούσαν αγκαλιά του
τ’ αποκαΐδια της φωτιάς σταγόνες πυρωμένες,
πύρινα και τα δάκρυα σαν βγάζει την λαλιά του
στριγκή πνιχτή από βαθιά ν’ ακούσουν οι ποιμένες.

Δακρύζουν τα Γεράνεια σπαράζει ο Κιθαιρώνας
μαλλιοτραβιέται η Πάρνηθα και χύνει μαύρο δάκρυ,
γιατί τους κάψαν τα δεντριά και θα ‘ρθει ο χειμώνας
για να τα βρει ολόγυμνα των ποταμών η άκρη.

Μες τα κορμιά τους τα γυμνά γλιστράνε τα ποτάμια
σαν καταρράκτης αμμουδιάς σε λόφους της ερήμου,
τα σχοίνα δεν τα σταματούν μήτε και τα καλάμια
κι’ αναζητούν την θάλασσα σαν νόστοι τ΄αποδήμου.

Τι κρίμα που τους πήρε η γη τις μέρες των μαρτύρων
Πεντέλη αρχέγονο βουνό και τόπε του ακράτου,
πως κατεβάζεις τις φωτιές με χρώματα πορφύρων
και τους γεμίζεις φέρετρα και τάφους του θανάτου;

Πεντέλη μου αρχοντική και συ Υμηττέ τρελέ μου
με τους καμένους άδικα στα σπλάχνα σας θαμμένοι,
βλαστήστε ανθίστε γρήγορα βόηθα θεέ καλέ μου
για να βρουν τον τόπο χλοερό οι αδικοχαμένοι.

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-10-2018