Ελληνικό… φθινόπωρο

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περιμένοντας τον ήλιο για να βγει
το μυαλό μου προσδοκίες είχε πλάσει,
μα ‘ρθε πάλι η βροχή και μια σιγή
κι’ ένα πέπλο καταχνιάς μ’ έχει σκεπάσει.

Είμαι τόπος που αντέχει την βροχή
μα στον ήλιο φανερώνω την ψυχή μου,
ένα θρόνο του είχα πλάσει η φτωχή
μα τα σύννεφα ζητούν την κατοχή μου.

Χίλια χρώματα περίμενα να δω
στον ορίζοντα να βγουν ουράνια τόξα,
μα ξανά μες το κλουβί μου κελαηδώ
κι’ ελεύθεροι μου κλέβουνε τη δόξα.

Περιμένοντας τον ήλιο για να βγει
να φωτίσει να ζεστάνει τους ανθρώπους,
να στεγνώσει και να κλείσει την πληγή
που μου άνοιξε η φυγή σε άλλους τόπους.

Είμαι τόπος που αντέχει την βροχή
λίγες πέτρες στα ρυάκια θα κυλίσει,
φέρνει λάσπη όμως τούτη η εποχή
και στην λάσπη η ψυχή μου θα κολλήσει.

Παγωμένη μες στη λάσπη αδημονώ
και προσμένω να περάσει ο κυκεώνας,
να ‘ρθει η άνοιξη που τόσο λησμονώ
μα με βρέχει δέκα χρόνια ο χειμώνας.

Έβγα ήλιε μου και κλείσε τις πληγές
τα παιδιά μου να μην φεύγουν μετανάστες,
τρέχει αθάνατο νερό μικρές πηγές
είναι κρίμα να το πίνουν οι δυνάστες.

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2018