Εαρινή Υδρία

Δημιουργός: john_karaha, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΝΟΣ

Η Αλήθεια είναι ολόλαμπρο άστρο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εαρινή Υδρία

Οδοιπορώ εκεί που καθρεφτίζεται
το ρόδινο των ματιών σου,
ανεμίζοντας, λεπτές σιωπές από εσπερινά όνειρα.
Μονάχα τις ώρες που σκίαζε η ακολουθία
της ερωτικής προσευχής, ένιωθα το γλίστρημα
των μαλλιών σου, και τη κρήνη των χειλιών,
να ξεδιψούν τους πυρπολημένους παλμούς,
του λαμπρού βραχίονα.
Έκρουες το σεμνό της υδάτινης αγρύπνιας,
και παίζοντας ανύποπτη καταμεσής του κήπου,
φλυαρούσες με την αυθάδεια της φθινοπωρινής βροχής.
Πλάι, στον εξώστη των απέραντων οικτιρμών,
μετρούσες το σιγαλό ψαλμό, που καλοταιριαστός
καρτερούσε την προτομή που δεν απατήθηκε.
Στόλισες, σφραγισμένα κειμήλια με σταγόνες,
από ήρεμο ουρανό, και σταχτί βότσαλο,
γευόσουν τη θεία μετάληψη του έρωτα, στο ρακοπότηρο,
απ΄τα ζωγραφιστά χείλη του θεού, και γελαστή
έβγαινες στον άνεμο.
Το τελευταίο αστέρι, άπλωσε το χέρι του,
και άναψε τη λάμπα της μέρας,
το αγιόκλημα, που ποτίζεται από τις κρυμμένες,
νερό πηγές σου δείχνε, πως έχεις και συ
τη θέση σου στον δείπνο που μοσχοβολούν
άνθι από ανοιγμένα τριαντάφυλλα.
Ανυπόδητος κι ακούραστος, ανηφόρισα
στον πέτρινο δρόμο της αγάπης, άπλωνα το χέρι
να αγγίξω τη μαργαρίτα από το τσιτίνο φόρεμα σου,
για να γευτώ μυρουδιά πρωινού αιθέρα
που άφηνε το βήμα σου.
Έδιωξα τη μεγάλη μοναξιά , και άφησα την σιωπή σου,
να δροσίσει το ανθάκι, που ευωδιάζει μεγαλοπρέπεια.

Αφιερωμένο στο γιο μου Γιώργο και στην υπέροχη γυναίκα του Μαρία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2018